นานมาแล้วครับที่ผมเคยเขียนเรื่องเกี่ยวกับการทำ Software Testing ใน QA Knowledge เนื่องจากช่วงชีวิตของผมในตอนนั้นยังคงเวียนว่ายอยู่ในนั้นอยู่ (แต่ปัจจุบันไม่ได้ทำแล้วนะครับ แค่ก็ยังเอาความรู้บางส่วนมาใช้ทำงานใหม่อยู่บ้าง) เมื่อคืนมีน้องฝึกงานที่เคยอยู่ทีมใหญ่ด้วยกัน Tag รูปนึงมาหาผมกลางดึก เป็นรูปชีทเรียน ป.ตรี ที่ม.ขอนแก่น วิชา Software Testing ที่ตอนแรกผมก็งง ๆ ว่าจะ tag ทำแมวทำไมฟร่ะ พอมาได้อ่านก็เฮ้ยยย ชื่อกรูนี่หว่า 555
วันนี้ผมว่างในรอบหลายๆ สัปดาห์ เลยพอจะมีเวลาส่วนตัวเหมือนมนุษย์เงินเดือนกับเขาบ้าง เลยเลือกที่จะไปเดินที่สวนจตุจักรด้วยการเดินไปจากคอนโดที่อยู่แถวๆ สะพานควายซึ่งผมเดินไปเป็นปกติอยู่แล้ว (ระยะทางประมาณกิโลครึ่งได้) ปกติการไปเดินตลาดนัดจตุจักรของผมนั้นก็จะเน้นจับฉ่ายไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมาย อยากซื้ออะไรก็ซื้อ ไม่เหมือนหลายๆ คนที่ชอบไปเดินกันว่าอยากจะได้นั่นนี่ ซึ่งวันนี้อยู่ดีดีก็ได้เสื้อยืดมาใส่เล่น 3 ตัว – -” แต่ประเด็นนั้นไม่ได้อยู่ที่การซื้อของหรอกครับ มันอยู่ที่ผมเหลือบไปเห็นร้านขาย DVD เถื่อน ซึ่งจริงๆ ก็หาได้ที่วไป แต่สิ่งที่ผมหยุดดูคือเขากำลังเปิดคอนเสิร์ต Bodyslam นั่งเล่นอยู่ เป็นช่วงลุงป๊อดกำลังร้องกับลุงตูน ผมก็เลยนึกในใจ ออกแล้วเหรอนี่ อีกใจก็ เอ้า! กรูลืมไปดูที่โรงหนังจนมันออกเป็นแผ่นแล้ว…
ตอนที่เขียนนี้เหลืออีกไม่กี่วันจะถึงวันเลือกตั้งผู้ว่ากทม.2556 ซึ่งครั้งนี้ผู้สมัครก็เป็นหน้าใหม่ๆ ด้วย backup หน้าเดิมๆ แต่สำหรับครั้งนี้สิ่งที่มีอิทธิผลอย่างมากในการหาเสียงก็คือมีผู้สมัครจากสังกัดอิสระหลายท่านและน่าสนใจอย่างมาก (ซึ่งก็มีทั้งอิสระแบบนามธรรมและรูปธรรม ตามการเมืองไทยสไตล์) และคนที่ผมให้ความสนใจที่สุดในการเลือกตั้งครั้งนี้ก็คือการลงเลือกตั้งของคุณสุหฤท สยามวาลา เจ้าของเครื่องเขียนตราช้าง ที่หันจากการ spin แผ่นบน turntable มาลงสนามเลือกตั้งครั้งแรก ล้อฟรี สำหรับคนอื่นๆ ผมไม่ขอพูดถึงนะครับ เพราะเบื่อมาก และขอให้ปิดหน้าเว็บนี้ไปได้เลย เตือนแล้วนะ เพราะผมจะแซะแหลก 555555555… การเลือกตั้งผู้ว่าครั้งนี้นับเป็นครั้งแรกของผม เพราะผมเพิ่งจะย้ายทะเบียนบ้านมาอยู่ในกทม.เนื่องจากต้องเอาชื่อเข้าคอนโดอย่างเป็นทางการ แต่ถ้านับการเลือกตั้งอื่นๆ ด้วย ผมก็เลือกตอนเลือกตั้งใหญ่มาแล้ว 1 ครั้ง ซึ่งผมเลือกเบอร์ 5 คุณชูวิทย์ แบบไม่ต้องหาเหตุผลใดๆ และดีใจที่ทำงานได้สมกับคะแนนเสียงที่มีคนเลือกให้เข้าไป ซึ่งก็ดีกว่าคนเกือบทั้งสภาเลย oops…
ต้นปีที่แล้วเคยเขียนเรื่องคุณตัน อิชิตัน กับแคมเปญที่มีคนบอกว่าไปลอกมาจากโออิชิ (คือไปลอกความคิดของเขาเอง) พร้อมทั้งทำทุกๆ อย่างในกิจการที่เหมือนกับที่เขาเคยทำให้โออิชินั่นแหละ สิ่งที่อยากจะเขียนเป็นสิ่งที่ผมนึกแล้วแว๊บขึ้นมาทันทีที่ได้รู้ข่าวลือเมื่อช่วงปลายปี 2555 เพราะนี่มันเหมือนที่คุณตันทำมาเลยนี่หว่า ข่าวนั้นสร้างความฮือฮาให้กับวงการข่าวในเมืองไทยนั่นคือ การย้ายของผู้ประกาศข่าวที่อยู่กับช่อง 7 มานานมากไปสู่ช่องที่มีมาเฟียคุม นั่นคือคุณพิศณุ นิลกลัด มีนามปากกาว่า เตยหอม ผู้ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านกีฬาแทบจะทุกอย่าง โดยเฉพาะกอล์ฟ ซึ่งรายการที่ทำให้เป็นที่จดจำได้ดีคือ กอล์ฟทิป (กับซีร๊อส) ฉายหลังละครช่อง 7 ตอน 4 ทุ่ม จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่สิ่งที่แปลกอะไร เพราะทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลง คนเราก็ต้องดิ้นรนเพื่อหาสิ่งที่ตนคิดว่าดีกว่าอยู่เสมอ ก็เหมือนกับผู้ประกาศข่าวจากช่อง 7 ที่ย้ายไปหาครอบครัวมาเฟียก่อนหน้านี้ก็หลายคน ไม่ว่าจะเป็น ไก่ ภาษิต, เอิ้น ปานระพี, ลุงคำรณ หว่านหวังศรี, เชิงชาย หว่างอุ่น ล่าสุดและที่ฮือฮาที่สุดก็คือคนล่าสุดที่มาซบอกครอบครัวมาเฟียนี่แหละ… (ไม่ต้องรวมคุณป้าแดง เจ้าแม่หมอชิตที่ย้ายมาหาครอบครัวมาเฟียแล้วเช่นกัน) ผมไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของการย้ายหรอกนะครับ เพราะผมไม่ใช่คนที่จะจุ้นไปซะทุกเรื่อง แต่สิ่งที่ผมจะหยิบมาเป็นประเด็นเขียนก็คือ เส้นทางการสร้างรายการในช่องใหม่พระราม 4 นั่นมันแทบจะเหมือนกันเลยกับสิ่งที่คุณตันทำกับอิชิตัน
5 ทุ่มของวันที่ 1 มกราคม 2556 ป้ารหัสส่งข้อความมาสวัสดีปีใหม่ ด้วยการทักมาผ่าน LINE ตามสมัยนิยมในช่วงนี้ การพูดคุยระหว่างผมกับป้ารหัสไม่ได้เกิดขึ้นมาพักนึงแล้ว ซึ่งโดยปกติก็จะเป็นข้อความถามไถ่สารทุกข์สุกดิบทั่วๆ ไป แต่ก็จะมีอยู่หัวข้อนึงที่จะเป็นหัวข้อหลักที่จะคุยกันบ่อยๆ นั่นก็คือการใช้ชีวิต ซึ่งก็เป็นผมเองนั่นแหละที่บ่นซะเยอะ 555 แต่ทุกครั้งที่บ่นออกไปก็มักจะได้ข้อความกำลังใจรวมทั้งได้สติกลับมาทุกครั้ง (ถึงได้บ่นบ่อยๆ ไงป้าป่าน 555) มี 2 ประโยคที่แกพิมพ์มาในวันนี้ หนึ่งในนั้นเป็นชื่อเพลงชื่อนึงของวง bodyslam ที่ส่วนตัวก็แหกปากร้องเพลงนี้ในรถเวลาขับรถทางไกลอยู่บ่อยๆ แต่พอวันนี้ได้อ่านก็เลยฉุกคิดแล้วมาร้องแล้วก็คิดตามไปอีกที มันก็จริงอย่างที่เนื้อเพลงเขาบอกทุกคำทุกบรรทัด เพราะสุดท้ายแล้ว ไม่มีใครในโลกหรือในจักรวาล ที่สามารถมาบังคับชีวิตของเราได้นอกจากตัวเราเองที่เลือก… httpvh://www.youtube.com/watch?v=Z8ebulIYOeM
ปีนี้ 2555 มีอะไรเยอะแยะมากมายเกิดขึ้นในชีวิต เข้าปีที่ 10 ที่อยู่ Reuters Software เป็นปีที่เขียนหนังสือ(+ร่วมเขียนกับพี่บอล @kafaak) มากถึง 3 เล่ม คือ The new iPad, ถ่ายรูปสวยด้วย iPhone, iPhone 5 – ขอบคุณอาจารย์ปริวรรต @Pariwat ที่ยังคงไว้วางใจให้ผมเขียนนะครับ ได้เข้าทีม thumbsup อย่างเป็นทางการ หลังจากที่เป็นคนติดตามอ่านมาตั้งแต่แรกเริ่มเปิดเว็บ ได้ทำอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ สนุก เพราะทุกคนช่วยเหลือกัน แต่ความสนุกในบางเวลามันเกินรับไหวไปบ้าง ค้นพบว่าตัวเองชอบอะไรจริงๆ อย่างเป็นทางการ นั่นคือการเขียน การแปล และ Social Media ค้นพบว่าเราไม่ชอบทำงานอยู่เบื้องหน้า แต่กลับชอบอยู่เบื้องหลังของงานนั่งแก้ปัญหานี่นั่นไปและดีใจอย่างเงียบๆ หากสำเร็จ และแน่นอนว่าผลที่ได้รับก็คือไม่ค่อยมีใครมองเห็น แต่ก็ไม่เจ็บใจเท่ากับการโดน “คนบางคน” พูดใส่ร้ายเสียๆ หายๆ … หลังจากได้ยินในวันนั้น ก็กลับมาถอนหายใจว่าสิ่งที่ทำมาสุดท้ายแล้ว พวกที่เลียเก่งๆ ก็ได้ผลงานไป และสิ่งที่ทำได้ก็คือ “ช่างหัวแม่ง” […]
ขอสารภาพว่าเพิ่งจะมีโอกาสได้ดูรัก 7 ปีดี 7 หนกับเขาบ้าง ซึ่งหน้าหนังก็เป็นหนังสไตล์รักๆ วุ่นๆ อย่างที่ CTH เอ้ย GTH เขาทำออกมาเป็นปกตินั่นแหละ และเมื่อดูจบไปก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักที่ตอนฉายในโรงจะทำรายได้และชื่อเสียงที่ “แป้ก” พอสมควร คือไม่ได้ดังอย่างที่หวังไว้ แม้จะใช้ดาราแม่เหล็กหลายๆ คนในค่าย โดยเฉพาะที่บินตรงมาจากเกาหลีที่เล่นได้เหล็ก(แข็งโป้ก)จริงๆ อย่างนิชคุณ หนังก็ยังพะงาบๆ เกือบไม่รอดเลยทีเดียว สำหรับเนื้อหาและการลงรายละเอียดของหนัง ผมไม่ขอพูดถึงแล้วกัน จะบอกก็ได้แค่ว่าหลังๆ มาหนังไทยชอบทำตัวเป็นสำเพ็ง คือเน้นทำแบบจับมัดขาย 3 เรื่อง 4 เรื่องราคาส่งรวมกันมาแล้วเอามาฉายครั้งเดียวแบบยัดเยียดอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งมันบ่อยจนเริ่มเคยตัวแล้ว ถ้าขืนยังเป็นอย่างนี้อีกหนังไทยคงแย่ครับ หรือเขาอยากจะบุกอุตสาหกรรมหนังสั้นอย่างเต็มตัว… จะบุกก็บุกไกลๆ เหอะ อย่ามาทำให้หนังโรงที่ควรค่าจะมีความยาวตลอดทั้งเรื่องชั่วโมงครึ่งหรือสองชั่วโมงเขาเสียเลย
วันก่อนได้ดูโฆษณาน้ำอัดลมอาเจ ที่มีแคมเปญชิงรางวัลที่จะได้ไปดวลลูกโทษกับ โจ ฮาร์ท ผู้รักษาประตูแมนซิตี้ไลอ้อน ชาย เมืองสิงห์ (…เดี๋ยวนะ) โดยในโฆษณาโจฮาร์ทรอป้องกันประตูอยู่ด้วยการมีหลายๆ มือที่คอยรับลูก ป้องกันลูกไม่ให้เข้าประตู ด้วยตำแหน่งในทีมฟุึตบอลของเขา เขาย่อมทำหน้าที่ที่ตัวเองทำอยู่ ซึ่งเป้าหมายก็คือป้องกันไม่ให้ลูกเข้าประตูให้ได้ดีที่สุด การทะลึ่งไปเป็นกองหน้ามันก็ใช่เรื่อง อีก Spot ที่เห็นคือการเริ่มประกาศรับสมัครคนมาเข้า reality รายการตลกทางเคเบิลทีวี ประโยคที่ผมจำได้แม่นเลยคือ คุณเด๋อ ดอกสะเดา มาพูดว่า แม่ของคุณเด๋อบอกเขาว่า จะทำอะไร ทำให้มันดีไปเลยสักอย่างหนึ่ง เท่านี้ก็พอแล้วกับชีวิต จริงนะว่าเราควรหาและควรรู้ตัวว่าเราเหมาะสมกับอะไร เราอยากทำอะไร แล้วถ้าทำได้และชอบก็ทำมันให้สุดไปเลยอย่างใดอย่างหนึ่ง เวลาที่ทำลงไปมันก็เหมือนเราไปเล่นสนุกกับมัน เหมือนกับที่คนชอบพูดว่า ถ้าเราเจอสิ่งที่เรารักเราจะทำโดยลืมไปว่าเรากำลังทำงาน
ท่ามกลางอาการปวดหัวเพราะโดนฝนเมื่อวันก่อน เลยนึกอะไรจะเขียนระบายความในใจสักหน่อย น่าจะดีขึ้นนะ (หวังว่า) เมื่อวานเข็มไมล์ของชีวิตมาสู่ครึ่งหลังของอายุในการทำงานก่อนเกษียณในชีวิตแล้ว นั่นคือ 31 ขวบ เป็นอีกปีที่ผมได้รับคำอวยพรกระหน่ำซัมเมอร์เซลส์จากผู้คนมากหน้าหลายตาที่ผมรู้จัก ผมก็อยากจะบอกอีกทีว่า ขอบคุณสำหรับคำอวยพรทุกคนจริงๆ ครับ แค่ผมนั่งอ่านผมก็นั่งน้ำตาไหลดีใจเลย น้ำตาที่ไหล เกิดจากความดีใจและตื่นตันใจล้วนๆ ผนวกกับงานที่ตั้งใจล่าสุดมันเสร็จลงเมื่อวันคล้ายวันเกิดผมพอดี เดี๋ยวคงได้เห็นกันหล่ะครับว่ามันคืออะไร ^^ ทุกครั้งที่ผมทำงาน ถ้าผมรักที่จะทำมันจริงๆ ผมไม่ค่อยเกี่ยงอะไรหรอก ขอแค่ผมใช้เวลากับมันอย่างเต็มที่ให้ได้งานที่ผมตั้งใจปั๊มมันออกมา (ยังกับแผ่น princo) และผลงานที่ออกมามันดีที่สุดตามที่ผมและคนที่เกี่ยวข้องพอใจ
สองวันนี้ไปเจอ Facebook page อันนึงถูกใจอย่างมากชื่อว่า ลูกค้าผู้น่ารัก เป็นการรวมเคสหลายๆ เคสที่คนที่ต้องทำงานหรือคุยงานกับลูกค้า เอามา “แฉ” เพื่อหาแนวร่วมและความเฮฮาเพราะมันโดนใจ ถูกใจ โดยเฉพาะคนที่อยู่ในวงการการออกแบบหรือการตลาด