เพลงนี้เป็นของคุณซาร่า ผุงประเสริฐ ที่ผมชอบมากๆ
เนื้อเพลงก็ประมาณว่า ภายนอกต้องแสดงออกมาแบบปกติ
แต่ภายในนั้นเต็มไปด้วยเสียงสะอื้นและน้ำตาที่ท่วมในใจ
ความจริงของชีวิต ณ เวลานี้ ก็เป็นแบบนั้น
หลายสิ่งที่เราอยากพูดอยากบอกแต่เราเลือกที่จะไม่กล่าวออกไป
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่พูดเลย ก็มีพูดไปบ้าง อย่างน้อยก็บอกกับน้องสาว
.
พอพูดถึงน้องสาวก็กลับมานึกถึงครอบครัว
ปกติเวลาเหนื่อยจากงาน หรือเครียดจากงาน ผมมักคุยกับน้องตลอด
บ่นนั่นโน่นนี่ ต่างๆ นานา ในทางกลับกัน น้องผมก็บ่นๆ เหมือนกันกับผม
ถ้าตอนสมัยที่หม่าม้ายังอยู่ ผมมักจะเอาเรื่องงานไปพูด
การได้คุยกับน้องสาวหรือหม่าม๊า มันคือ safe zone สำหรับผม
ล่าสุดผมเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นซึ่งค่อนข้างแย่สำหรับผมให้น้องฟัง
สิ่งที่น้องบอกมาคือ “เฮียต้องใจเย็นๆ นะ”
เท่านั้นแหละ ผมนั่งร้องไห้ออกมาเลย
.
สาเหตุของการมีน้ำตาน่าจะเป็นการเก็บสะสมของตัวเอง
เพราะหลังๆ มาผมเก็บอะไรไว้ในใจเยอะมาก
แต่มันไม่รู้จะเอาออกที่ไหนดี
การที่มีคนมารับฟังบางสิ่งบางอย่างจากเรา แล้วเขาพูดเพียงสะกิดเบาๆ
เท่านี้เขื่อนก็แตกอย่างง่ายดาย
.
แม้น้ำตาจะไหลออกมาปริมาณพอสมควรแล้ว
แต่สิ่งที่ยังอยู่ภายในใจยังคงมีอยู่
และรอวันเวลาที่จะไหลออกมา
…ไม่ช้าก็เร็ว
