เปิดชื่อหัวข้อก่อนจะเริ่มลงมือเขียนด้วยความคิดถึงเพลงในเธียเตอร์ BNK48 ซะอย่างนั้น แต่สาระสำคัญของบล็อกนี้กลับกลายเป็นคำถามที่เข้ามาในหัวตัวเองอยู่เรื่อยๆ ในช่วงเวลานี้ นั่นคือ ถ้าเรามีโอกาสหรือได้รับการชวนจากคนรู้จักในที่ทำงานที่เราเคยลาออกมาแล้วเราจะกลับไปหรือเปล่า
จากคำถามผมเชื่อว่าบางคนก็สามารถตอบสวนกลับได้เลยแบบไม่คิดเยอะยังกับตีปิงปอง บางคนก็คิดหนัก คิดแล้วคิดอีกว่าตอนนี้ที่เราออกมาจะเป็นยังไง แล้วถ้ากลับไปแล้วมันจะโอเคใช่ไหม มันจะไม่ซ้ำรอยไหม ซึ่งทั้งสองแบบเกิดขึ้นกับผมมาหมดแล้ว
ในบล็อกนี้จะเป็นการบ่นในบล็อกผม ซึ่งผมลองมองแบบคิดหลายๆ มุมจากประสบการณ์และการพูดคุยกับหลายๆ คน รวมถึงการสังเกตด้วยตัวเองและแน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่เจอด้วยตัวเองและเคยเป็นมาเล่าในนี้
ก่อนจะถึงปลายทางการยืนยันว่าลาออก มันมักจะมีสาเหตุอยู่เบื้องหลังอยู่เสมอ เพราะปัจจัยก่อนจะตัดสินใจของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน ด้วยสิ่งที่แต่ละคนเจอมา การสะสมความทุกข์ หรือแม้กระทั่งเหตุการณ์ที่ชวนพาให้เราไปถึงหน้าการกดปุ่มลาออก ทั้งดี ทั้งร้าย หรือสถานการณ์บีบบังคับ มันมีหลากหลายมากจริงๆ
การกดลาออกสำหรับผมถือเป็นเรื่องใหญ่มาก เพราะตัวผมเองทำงานมา 20 ปีได้ ผ่านการลาออกมาไม่กี่ครั้ง ด้วยความที่เรายังผูกอยู่กับความเชื่อว่า การลาออกบ่อยๆ มันไม่ดีกับตัว ซึ่งมันไปตรงกับความเชื่อของพ่อผมที่การทำงานแต่ละที่ต้องอยู่นานๆ และขัดกับความเชื่อของ Headhunt หรือ Recruiter หลายคนที่บอกว่า ถ้าเจอโอกาสที่ดีกว่าก็ควรไปแม้มันจะมีอายุงานไม่เยอะก็ตาม
ทำไมผมถึงมองแบบนั้น? เพราะความสัมพันธ์ระหว่างทีมที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นทีมเดียวกันหรือทีมที่เกี่ยวข้องมันใช้เวลานะ รวมไปถึงเกี่ยวกับงานที่กว่าเราจะเรียนรู้และปรับให้เข้ากับระบบของที่ทำงานใหม่ ทุกอย่างมันใช้เวลา ต่อให้มีประสบการณ์มากก็ตามคุณก็ต้องปรับอยู่ดี แค่ Speed / Pace ในการเรียนรู้แต่ละคนต่างกัน
มันเลยทำให้ผมคิดหนักทุกครั้งที่กดลาออก
แต่มันก็มีนะที่ลาออกเพราะถึงจุดแตกหักจริงๆ ซึ่งมันสะสมจากหลายๆ เรื่องที่เข้ามา มันเลยทำให้การกดมันง่ายขึ้น มันก็ไม่ใช่เรื่อง Emotion ซะทีเดียว แต่มันเป็นสิ่งต่างๆ ที่เป็นฝ่ายลบมันมากองพอกมาจนกระทั่งเกินรับไหว มันเลยต้องกดลาออกไป
พอมองไปข้างหลังแล้วเราก็พบว่ามันยังมีหลายสิ่งที่รั้งเราอยู่ เช่น ทีมที่ทำงานด้วยกันมาโคตรคลิกเลย คุยกัน 2 วันรู้จังหวะการทำงาน แต่สุดท้ายแล้วเราจะเอาปัจจัยทุกอย่างมาชั่งน้ำหนักแล้วเราก็ค่อยเลือกว่าเราจะอยู่ต่อหรือพอแล้ว
ทุกครั้งในการตัดสินใจสำหรับตัวผมมักแอบเสียดายอยู่หลายครั้งหลายที แต่เราก็มองเรื่องสิ่งที่เราตัดสินใจและเกิดขึ้นไปแล้วนั้นดีเสมอ ดังนั้นก็เลยไม่เสียใจแต่เสียดายมากกว่า
กลับมาที่จุดตั้งต้นของบล็อก คือ ถ้ามีโอกาสได้กลับไปทำงานที่ที่เราเคยลาออกมาแล้ว จะตัดสินใจยังไงดี สำหรับผมอาจจะมี mini checklist ส่วนตัวอยู่ประมาณนี้
- สาเหตุที่ทำให้เราลาออก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ยังมีอยู่ไหม
- งานหรือตำแหน่งที่จะกลับไป มัน match กับเรา หรือเป็นสิ่งที่เราสามารถทำได้ไหม
- สภาพแวดล้อม (จากการสืบเสาะและบอกเล่าของคนที่มีเคยเจอ) เป็นอย่างไรบ้าง
ผมจะให้ความสำคัญกับข้อแรกมากกว่าข้อสองอยู่หน่อยๆ เพราะถ้าต้นเหตุนั้นยังอยู่ ปลายทางก็คงไม่ต่างกับการเดินออกมาของเราครั้งก่อนแน่ๆ และคงไม่ได้ตัดสินแบบผิวๆ ก็ต้องลงรายละเอียดให้มากขึ้นกว่าเดิม เพราะมันคือการจะกลับเข้าไปอีกครั้งไม่เหมือนครั้งแรกที่เราเข้าไปแบบไม่เจออะไรมาก่อน ต้องคิดให้เยอะขึ้น หลายมิติมากขึ้น
ส่วนข้อสาม ผมก็เอามาพิจารณาเหมือนกัน แต่น้ำหนักจะน้อยกว่า
ทั้งสามอย่างจะผสมกันจนเราคิดพิจารณาตัดสินใจอีกครั้ง
มีครั้งหนึ่งผมเคยสัมภาษณ์น้องที่เคยทำงานด้วยที่ออกไปแล้วกลับเข้ามา ก่อนสัมภาษณ์ น้องคนนั้นก็มีความกังวลว่าคนจะมองเขายังไงว่ากลับมา ซึ่งมันต่างจากลิสต์ที่ผมมีนะ ผมก็แค่บอกไปว่า เรื่องนั้นสำหรับเราเองเราไม่ได้กังวลเลย แค่น้ำหนักความกังวลเขามากกว่าเรา ก็เลยให้ลองคิดดูว่าถ้าไม่ใช่เรื่องนี้ มีปัจจัยอื่นไหมที่กังวลรองลงมา ซึ่งถ้าผมจำไม่ผิด ก็ไม่มี ดังนั้นน้ำหนักสูงสุดมันก็เลยเป็นเรื่องนั้นสำหรับเขา
สิ่งที่ผมทำได้คือพูดชวนว่าเราอยากได้เขามาช่วยอีกรอบ แต่ขยายกรอบการทำงานนะ ลองดูว่า match กับที่คาดหวังไหม (ผมตัดประเด็นเรื่องเงินไปนะ เพราะผมไม่ได้ดูเรื่องนี้) สุดท้ายก็ได้น้องคนนี้กลับเข้ามาในทีมอีกรอบ ทุกอย่างก็โอเค
จริงๆ มันเป็นตัวอย่างเล็กๆ ที่ผมยกขึ้นมา เพราะว่าแต่ละคนมีเหตุผลและสถานการณ์ไม่เหมือนกันในช่วงเวลานั้นๆ
พออายุมากขึ้น ได้มองย้อนกลับไปเราก็มองว่าเป็นประสบการณ์ ถ้ามันดีก็เก็บไว้ ถ้าไม่ดีก็ปรับปรุง ซึ่งผมเองต้องปรับอีกเยอะ 555 แต่การปรับก็เพื่อให้เราดีขึ้นในทุกๆ เรื่อง และพร้อมรับความผิดพลาดเสมอ
ทุกครั้งเวลาเห็นตำแหน่งงานที่บริษัทเก่าที่เคยออกมาเปิดรับ มันก็มีเรื่องให้คิดเสมอว่า บางทีการลองกลับเข้าไปมันอาจจะอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมแล้วก็ได้ หรือมันอาจจะหนักกว่าก่อนหน้าที่เราเคยเจออีก ทุกอย่างอยู่ที่ข้อมูลและการตัดสินใจของเราเอง ความพร้อมของเราที่ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ สุดท้ายคือ เวลาที่เหมาะหรือไม่เหมาะ
เรียกแบบง่ายๆ ก็คือ Timing นั่นเอง
