เขียนในวันที่เลยวันแรกของปี 2558 มาแล้วกว่า 24 ชั่วโมง ที่โต๊ะนั่งทำงานในกรุงเทพฯ เพราะปีนี้ไม่ได้กลับโคราช แต่กลับเป็นป๊ากับบีขึ้นมาหาแทน ก็ได้อารมณ์อีกแบบหนึ่งนะ
การมาของป๊าและบีในปีนี้ถือเป็นปีแรกที่ทั้งคู่ยอมสวนทางกับชาวบ้าน เพราะคนอื่นเลือกจะออกต่างจังหวัดเพื่อไปแย่งอาหาร, แย่งอากาศ, แย่งที่พัก แต่เราเลือกที่จะมาแทนที่คนกลุ่มนั้นในกทม.แทน
เซ็นทรัลลาดพร้าว, งานเค้าดาวน์เซ็นทรัลเวิร์ล, เยาวราช, เมกาบางนา คือสถานที่ที่ไปทั้งหมดในครั้งนี้ ซึ่งน่าจะเป็นการไปเยอะที่ที่สุดของป๊าตั้งแต่เคยมากรุงเทพ ปกติ 2 ที่นี่ก็เก่งโคตรๆ แล้ว ไม่รวมว่าเข้ายูนิโคล่ทุกสาขาที่แวะไปด้วย ซัดคอลเลคชันหน้าหนาวไปหลายพัน คือถ้าเยาวราชมียูนิโคล่ ก็คงแวะไปด้วย
แวะมาทั้งทีแกก็อยากจะเข้าวัดด้วย เลยเป็นสาเหตุให้พาไปเยาวราชไปแก้ปีชง ซึ่งแกชงเน้นๆ 100%
ด้วยสันนิษฐานของตัวเอง การมาในครั้งนี้แกคงอยากจะเปิดโลกกับเขาบ้างเพราะวันๆ ดูแต่ทีวีกับซีรีย์ ปีใหม่แทบทุกปีแกก็นอน 4 ทุ่ม ปล่อยให้ผมกับบีนั่งปลอบหมาที่บ้านระหว่างเสียงพลุดังทุกปีไปที่บ้าน (ปีนี้อยู่กันเองหวังว่าจะไม่เป็นอะไรมากนะพวกหนูๆ)
อีกอย่างที่เห็นได้ชัดคือ แกแก่ลงไปมาก บางทีการอยู่กับคนที่เราเจอกันอยู่บ่อยๆ เราคงไม่ได้สังเกตอะไรมาก แต่นี่คือสิ่งที่ผมรู้สึกได้ว่า แกแก่ลงเยอะ เดินเหินอะไรลำบากมากกว่าเดิม (แต่ไอ่แต่ละที่ที่ไปนี่เดินแหลกเลยนะ) แกดูเดินไม่ไหว จับราว จับที่พักให้เห็นตลอด แต่ถ้าแกชอบอะไรแกพุ่งไปเลย นี่ไม่รวมว่าแกเดินพริ้วนำหน้าตลอดเวลาจนต้องโทรตามตลอดว่าหายไปไหนแล้ว
อีกอย่างคือปีที่ผ่านมาแกป่วยบ่อย ด้วยอายุที่มากขึ้นบวกกับแกไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเหมือนแต่ก่อน นี่คือสิ่งที่ผมกังวล ผมเองอยากกลับบ้านให้เยอะขึ้น แต่ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องการลาออกมาอิสระด้วยหรือเปล่า ผมออกจากงานประจำมาแล้วแต่งานกลับไม่ได้ลดลง หนำซ้ำ เวลาที่อยากจะกลับบ้านก็ได้กลับน้อยลงกว่าที่ผมทำงานปกติเสียอีกเพราะต้องวิ่งไปนั่นนี่ตลอดเวลา นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะปรับปรุงและคงต้องจัดการตัวเองให้ดีกว่านี้ในปีนี้ แต่ไม่อยากจะให้เป็นเป้าหมาย แต่อยากให้เป็นตลอดไปมากกว่า
โดยรวมแล้วการมากรุงเทพฯ ครั้งนี้สำหรับผมก็ถือว่าแกแฮปปี้นะ เชื่อว่าลูกทุกคนเห็นว่าพ่อแม่แฮปปี้ เราก็แฮปปี้ตาม
มันก็น่าจะดีนะถ้าม๊ายังอยู่ด้วย อยู่ฉลองปีใหม่กับเราทั้งหมดทั้ง 4 คน ม๊าก็คงมาเดินด้วยอย่างมีความสุขมากขึ้นไปอีก
การมากรุงเทพฯ ของแก อย่างน้อยๆ ก็ทำให้เราได้อวดเสื้อวิ่งมาราธอนให้แกเห็น แกก็ไม่พูดอะไร ไม่ถามอะไร เลยแหย่ไปว่า เดี๋ยวปีหน้าเขาก็เอามาเลหลังหล่ะ แต่ความภูมิใจไม่เหมือนกันนะ
ปีนี้อยากให้แกได้พักผ่อนแบบเต็มๆ อย่างจริงๆ จังๆ เพราะทั้งชีวิตแกทำงานมาเยอะมากพอแล้ว นี่ก็เพิ่งจะออกจากที่ทำงานหลังจากไปช่วยเขาทำแก้เซ็ง แต่กลายเป็นเครียดกว่าเดิม
ผมเชื่อว่าการที่พ่อแม่ไปเจอหน้าเรา หรือแกรอจะเจอหน้าเรา เหตุการณ์เดียวกันมันช่วยเติมเต็มความสุขที่ขาดหายไปจากระยะทางที่ห่างได้ ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องเทคโนโลยีที่มาย่อระยะทางในเรื่องแบบนี้ เพราะการเจอหน้ากัน กินข้าวกัน กอดกัน มันไม่มีอะไรมาทดแทนได้
ตราบใดที่คุณสามารถที่จะกลับไปมาหาพ่อแม่ได้อยู่ กลับเถอะครับ หาเวลาอยู่กับท่านเยอะๆ นะครับ ก่อนที่จะทำอะไรไม่ได้
สวัสดีปีใหม่ครับ
