ขึ้นไปเชียงใหม่ทั้งทีก็ต้องไปให้คุ้ม! แน่นอนว่าการไปเชียงใหม่ของแต่ละคนย่อมมีวัตถุประสงค์ที่ต่างกันไป ส่วนใหญ่ก็จะไปเที่ยวในเมือง กินอาหารพื้นเมือง ขึ้นดอยเก็บความเย็นของอากาศ และอื่นๆ แต่สำหรับผม ช่วงปีสองปีหลังนี่ไปบ่อยมาก จนน้องๆ ที่รู้จักถามว่า “ถามจริง พี่มีแฟนที่เชียงใหม่เหรอ” ผมก็ได้แค่ขำไป เพราะคำตอบจริงๆ มีแค่สองอย่างคือ ไปวิ่ง กับ ไปตามไอดอล CGM48 ครับ! (บิดตัวเขิน 48 องศา)
ดูหนัง คือกิจกรรมนึงที่ผมชอบมาก ไม่ว่าจะเป็นที่โรงหนัง หรือจะอยู่ในทีวีที่บ้านตามบริการสตรีมมิ่งที่ตัวเองสมัครไว้ แต่ถ้าให้เลือกจริงๆ การดูในโรงหนังย่อมได้ประสบการณ์ที่ดีกว่า ไม่ว่าจะด้วยภาพ ระบบเสียงกระหึ่ม เบาะนุ่มๆ และป๊อปเป้อ เอ้ย ป๊อปคอร์น ที่ผมชอบกินหมดตั้งแต่หนังยังไม่ฉาย แต่ก็ต้องแลกกับค่าใช้จ่ายที่แพงพอสมควรในยุคนี้
ตั้งชื่อเหมือนจะเป็นคนเก่งเคมีแต่เปล่าเลย ได้ D กับ D+ มาตอนเรียน ป.ตรีพร้อมกับพื้นฐานการท่องตารางธาตุหมู่ 8 ได้หมู่เดียวทั้งชีวิต
ผมจะ(โคตร)ชอบเวลาที่มีคนที่เรียน ป.โท หรือ ป.เอก มาบอกให้ช่วยทำข้อมูลหรือสัมภาษณ์เพื่อเอาไปใช้เป็นส่วนหนึ่งของข้อมูลเรียนของเขา ผมยินดีที่จะช่วยทำให้เสมอ ต่อให้จะมีค่าตอบแทนหรือไม่ก็ตาม ถ้าเขาจะให้ส่วนใหญ่ก็จะบอกว่าเก็บไว้เถอะครับ ผมยินดีช่วย (หล่อมะ 555) แต่มันคือความตั้งใจของผมจริงๆ ไม่อยากให้เขาต้องเสียเงินอะไรแบบนี้เพิ่ม อย่างน้อยก็ช่วยให้เขาประหยัดเอาไปซื้อของหรือทำพวกเอกสารเพื่อเตรียมสอบ Defend น่าจะดีกว่า
พอไม่ได้เขียนอะไรนานๆ เข้า ก็นั่งนึกอยู่นานว่าจะขึ้นต้นเรื่องว่ายังไงดี แต่จะว่าไปแล้วผมก็อยากเขียนถึงเรื่องนี้มานานแล้ว มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ “ความจริงที่จริงๆ” อ่านแล้วจะงงๆ หน่อย เพราะมันใช้คำว่า “จริง” เปลืองมาก แต่ก็สื่อความหมายได้ในสิ่งที่ผมอยากจะบอกออกมาดีที่สุด และก็ต้องบอกว่าคำนี้ผมไม่ได้คิดขึ้นมาหรอกครับ แต่เป็นชื่อเรื่องของคุณเต๋อ นวพล ที่พูดใน TEDx ปีนึง ที่ผมชอบมากๆ และยังจำความรู้สึกแรกที่ได้ฟังเรื่องนี้ได้ดี
ผมมีโอกาสได้ขึ้นเชียงใหม่อีกแล้ว เพราะได้ voucher โรงแรมมาซึ่งกำลังจะหมดอายุตอนเดือนพฤศจิกายน เลยพยายามคิดว่าเราจะไปทำอะไรดีที่เชียงใหม่ หนึ่งในนั้นคือตั้งใจไปวิ่งขึ้นดอยสุเทพ ผนวกกับจังหวะที่ CGM48 เปิดตัวอัลบั้มและปล่อย MV ใหม่ขึ้นมาอย่าง Eien Pressure หรือมีชื่อภาษาไทยว่า ผูกพันนิรันดร์ เลยถือโอกาสแวะไปตามรอยด้วยเลยแล้วกัน
เมื่อครั้งที่ผมมาวิ่งมาราธอนแรกของชีวิตที่เชียงใหม่ เคยแอบฝันเล็กๆ ไว้ว่าถ้าเราจะวิ่งขึ้นดอยสุเทพ สภาพเราจะเป็นยังไงนะ ขนาดมาราธอนยังบอบช้ำขนาดนี้เลย แล้วผมก็เก็บความฝันเล็กๆ นี้ไว้ในใจว่าสักวัน อย่างน้อยๆ ก่อนผมตายหรือไม่มีแรงใจจะวิ่ง น่าจะต้องวิ่งขึ้นดอยสุเทพให้ได้สัก 1 ครั้ง
สัปดาห์ที่ผ่านมาผมนั่งฟังอะไรก็ไม่รู้ของผมไปเรื่อยๆ แบบ Random แล้วก็ได้ยินคำนึงผุดขึ้นมา นั่นคือชื่อบล็อกตอนนี้นั่นเอง ซึ่งผมฟังแล้วก็รู้สึกชะงักเหมือนฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง และก็มีความคิดว่าบล็อกต่อไปคงต้องใช้คำว่า “ปัจจุบันขณะ” มาตั้งชื่อนี่แหละ แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้มันดองทิ้งไว้แบบไม่มีอะไรคืบหน้า
และแล้วก็เข้าถึงอายุที่เราเคยได้ยินคนอื่นล้อว่า ‘หลักสี่’ อย่างเป็นทางการ ถือช่วงอายุที่หกคะเมนตีลังกาในการใช้ชีวิตมากที่สุดไม่ว่าจะเรื่องชีวิต งาน สุขภาพ และอื่นๆ
ช่วง Work From Home หลายคนเริ่มจะหาจอมาใช้งานเพิ่มเพื่อเพิ่มพื้นที่ในการใช้งาน ตัวผมเองใช้จอมากกว่า 1 จอมาร่วมๆ 10 ปีแล้ว เพราะมันสามารถแบ่งการใช้งานแต่จะมาฮิตการต่อจอเพิ่มก็เพราะกลุ่มอันตรายต่อการเงินที่ชื่อว่า “จัดโต๊ะคอม” ยิ่งทำให้คนเริ่มใช้จอเสริมมาต่อมากขึ้น ซึ่งหลายคนอาจจะใช้จอของบริษัทที่ให้โอกาสยืมมาใช้งาน หรือถือโอกาสถอยจอใหม่เลย เพราะเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำงานที่บ้านอีกนานขนาดไหน