ผมมีโอกาสได้ขึ้นเชียงใหม่อีกแล้ว เพราะได้ voucher โรงแรมมาซึ่งกำลังจะหมดอายุตอนเดือนพฤศจิกายน เลยพยายามคิดว่าเราจะไปทำอะไรดีที่เชียงใหม่ หนึ่งในนั้นคือตั้งใจไปวิ่งขึ้นดอยสุเทพ ผนวกกับจังหวะที่ CGM48 เปิดตัวอัลบั้มและปล่อย MV ใหม่ขึ้นมาอย่าง Eien Pressure หรือมีชื่อภาษาไทยว่า ผูกพันนิรันดร์ เลยถือโอกาสแวะไปตามรอยด้วยเลยแล้วกัน
เมื่อครั้งที่ผมมาวิ่งมาราธอนแรกของชีวิตที่เชียงใหม่ เคยแอบฝันเล็กๆ ไว้ว่าถ้าเราจะวิ่งขึ้นดอยสุเทพ สภาพเราจะเป็นยังไงนะ ขนาดมาราธอนยังบอบช้ำขนาดนี้เลย แล้วผมก็เก็บความฝันเล็กๆ นี้ไว้ในใจว่าสักวัน อย่างน้อยๆ ก่อนผมตายหรือไม่มีแรงใจจะวิ่ง น่าจะต้องวิ่งขึ้นดอยสุเทพให้ได้สัก 1 ครั้ง
สัปดาห์ที่ผ่านมาผมนั่งฟังอะไรก็ไม่รู้ของผมไปเรื่อยๆ แบบ Random แล้วก็ได้ยินคำนึงผุดขึ้นมา นั่นคือชื่อบล็อกตอนนี้นั่นเอง ซึ่งผมฟังแล้วก็รู้สึกชะงักเหมือนฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง และก็มีความคิดว่าบล็อกต่อไปคงต้องใช้คำว่า “ปัจจุบันขณะ” มาตั้งชื่อนี่แหละ แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้มันดองทิ้งไว้แบบไม่มีอะไรคืบหน้า
และแล้วก็เข้าถึงอายุที่เราเคยได้ยินคนอื่นล้อว่า ‘หลักสี่’ อย่างเป็นทางการ ถือช่วงอายุที่หกคะเมนตีลังกาในการใช้ชีวิตมากที่สุดไม่ว่าจะเรื่องชีวิต งาน สุขภาพ และอื่นๆ
ช่วง Work From Home หลายคนเริ่มจะหาจอมาใช้งานเพิ่มเพื่อเพิ่มพื้นที่ในการใช้งาน ตัวผมเองใช้จอมากกว่า 1 จอมาร่วมๆ 10 ปีแล้ว เพราะมันสามารถแบ่งการใช้งานแต่จะมาฮิตการต่อจอเพิ่มก็เพราะกลุ่มอันตรายต่อการเงินที่ชื่อว่า “จัดโต๊ะคอม” ยิ่งทำให้คนเริ่มใช้จอเสริมมาต่อมากขึ้น ซึ่งหลายคนอาจจะใช้จอของบริษัทที่ให้โอกาสยืมมาใช้งาน หรือถือโอกาสถอยจอใหม่เลย เพราะเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำงานที่บ้านอีกนานขนาดไหน
ออกตัว สำหรับเรื่องนี้ เป็นความเห็นและความรำคาญส่วนตัวของผมแต่เพียงผู้เดียว อาจมีภาษาที่ไม่เสนาะเพราะหู อ่านแล้วชวน unfriend ต้องขออภัยไว้ ณ โอกาสนี้ ถ้าสนใจก็อ่านต่อ ถ้าไม่สนใจสามารถเลือกเรื่องอื่นๆ อ่าน หรือสามารถปิดหน้านี้ได้ทันทีแบบไม่มีเงื่อนไข ขอบคุณที่อ่านจนจบถึงตรงนี้ครับ
อาจจะสงสัยว่าทำไมผมตั้งชื่อบล็อกนี้แปลกๆ ไม่ปกติเหมือนที่ผ่านมาที่ออกจะเป็นแนวอาขยาน รอบนี้ผมได้แรงบันดาลใจจากการที่ผมไปอยู่ในโซเชียล 2 ที่ ได้แก่ Twitter และ Discord แล้วเจออะไรที่น่าสนใจเลยลองเอามาเขียนความคิดของตัวเองดู (แอบอยากตบท้ายด้วยประโยค clickbait ตรงนี้มาก แต่ไม่เอาดีกว่า)
เรารับข่าวสารกันอย่างถล่มทลายในช่วงเวลานี้ โดยเฉพาะสถานการณ์ที่ถือว่า ‘ไม่ปกติ’ ที่เกิดขึ้นในเมืองไทย ไม่ว่าจะเรื่องการบริหารบ้านเมือง การจัดการวัคซีน การคอรรัปชัน ที่เราได้เห็นเป็นภาพและความจริงอีกด้านมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่มันถูกซุกอยู่ใต้พรมมานานแสนนาน
หลายวันก่อนผมไปอ่านโพสต์เกี่ยวกับ BNK48 แล้วก็มีคนพูดถึงคุณรัฐ Tattoo Colour ผู้ที่เคยแต่งเพลงให้ BNK (BNK Festival เพลงซิง 5, มปร. เพลงประกอบซีรีส์ One Year 365 วัน บ้านฉันบ้านเธอ) และตอนนี้ก็เป็น Producer ให้กับ INDY CAMP ของ BNK48 และ CGM48 ด้วย แล้วก็มีคนนึงพูดถึงคำพูดที่เกิดขึ้นในงาน CAT EXPO แล้วบอกประมาณว่า รัฐ นอยๆ (Paranoid หรือ หวาดระแวง วิตก กลัว) กับการแต่งเพลงเพราะเริ่มมีกระแสวิจารณ์เพลงประมาณนึง (ซึ่งผมก็เคยได้ยินนะ แต่ผมอยากด่าการ Process เพลงตอนทำ Mastering มากกว่า เพราะฟังแล้วแย่สุดๆ ในซิงเกิลนั้น)
ย้อนกลับไปตอนที่ผมทำงานที่ Reuters Software Thailand (ตอนนี้เป็น Refinitiv แล้ว) นับนิ้วดูก็เกือบ 10 ปีที่ผมลาออกมา ซึ่งถ้านับปีที่เริ่มงานจริงๆ ก็กำลังจะครบ 20 ปี แล้ว ซึ่งครึ่งนึงของชีวิตการทำงานของผมปัจจุบันอยู่ที่นี่ มีอะไรหลายๆ อย่างเกิดขึ้นที่นี้จากจำนวนปีที่ผมทำงานที่นี่ แต่สิ่งที่ผมชอบแบบชอบโคตรๆ นอกจาก New Year Party ที่เละเทะกันทุกปี นั่นคือ Appreciate Day