ด้วยความต่อเนื่องของบล็อกวันเกิดตัวเอง พร้อมกับได้รับอัปเดทข่าวจากเพื่อนมัธยมเรื่องนึง เลยรู้สึกว่าต้องรีบจัดการความรู้สึกด้วยการระบายผ่านตัวอักษรผ่านพื้นที่ของตัวเองในบล็อกนี้สั้นๆ
ระหว่างการพิมพ์ เพลง เตรียมตัวตาย ของ บอดีแสลม ก็ดังขึ้นเหมือนรู้ว่ากำลังจะพูดถึงเรื่องนี้
จากเมื่อก่อนที่เราพูดถึงความตาย มันจะมีระบบอัตโนมัติในจิตใจที่ทำให้เรากลัว กลัวนั่นกลัวนี่เต็มไปหมด รวมไปถึงถ้าเรามีการสูญเสียที่มาจากความตาย ไม่แปลกที่เราจะเสียใจ ซึ่งเลเวลความเสียใจก็ขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์กับคนคนนั้น เช่น แม่ผมเสีย ณ วินาทีแรกที่เราไม่มีแม่แล้ว มีแค่ความรู้สึก ความทรงจำ โคตรเสียใจพาลคิดไปว่าเราจะอยู่อย่างไร แต่ด้วยเวลาผ่านไปความรู้สึกเสียใจมันค่อยๆ เบาบางลงเป็นความคิดถึง ระลึกถึงท่านแทน โดยเฉพาะช่วงเวลาดีๆ หรือแม้กระทั่งมีช่วงเวลาที่ไม่ดี สำหรับผมเหมือนแม่จะมาช่วยดึงสติให้เราไม่เตลิดไปไหน
พอเราอายุมากขึ้น เราเริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงและปลิดปลิวของคนที่รู้จักหลายๆ คน ยิ่งในช่วงนี้ปีนี้ยิ่งถี่ขึ้นรัวขึ้น จนผมมีใจหายวาบไปก็หลายที
ผมแค่รู้สึกว่าเมื่อถึงเวลาของแต่ละคนก็ต้องไป ต้องเดินทางไกล แต่ปัญหาคือเราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ มันมักจะมาแบบไม่ให้เราตั้งตัวแทบทุกครั้ง ซึ่งมันควบคุมอะไรไม่ได้อยู่แล้ว และมันก็จะยังเป็นลูปแบบนี้ต่อไปเรื่องๆ จนกว่าเราจะเดินทางไกลกับเขาบ้าง
ความน่าเสียดายที่เกิดขึ้นทุกรอบเมื่อได้รับรู้การเดินทางไกลมักขึ้นต้นด้วยคำว่า “รู้งี้เรา…” ซึ่งใครหลายคนก็เป็นครับ ผมก็ด้วยแหละ เพราะด้วยวิถีชีวิตของเรานั้นแตกต่างและจังหวะชีวิตก็ไม่สามารถทำให้เป็นไปอย่างใจได้ทุกอย่าง แต่ทุกอย่างจะโดนล้างกระดานไปหมดเมื่อคนที่เดินทางไกลนั้นมีดีกรีความสนิทชิดเชื้อกับเรามากพอ
สิ่งที่น่าจะพอทำได้อาจจะเป็นเรื่องมีความสุขบนพื้นฐานของเราเอง ไม่ได้ไปเบียดเบียนคนอื่น รวมถึงไม่ลืมคนรอบข้างพูดให้เขาได้รับรู้ในเรื่องดีๆ ในเรื่องที่ฟังได้ ได้ทำอะไรร่วมกัน
ยิ่งพอตัวเองอายุเยอะขึ้น ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าความสุขกับคนใกล้ตัวเป็นเรื่องที่โคตรจำเป็น แต่ที่ผ่านมานั้นผมละเลยมาในหลายครั้ง นั่นจึงทำให้ผมกลับมาให้ความสำคัญในเรื่องนี้อย่างมากเลยในตอนนี้
ดังนั้นอะไรที่เราทำแล้วมีความสุข ทำได้เลย อะไรที่เราอยากชื่นชม อะไรที่เห็นว่าดี สิ่งไหนที่เราสามารถช่วยเหลือและทำความดีได้ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงของเรา ทำเลยครับ อย่าให้สิ่งเหล่านี้กลายเป็นสิ่งที่เราไม่ได้ทำในตอนที่เราออกเดินทางแล้ว
ขอทุกท่านจงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข อย่าลืมแบ่งปันให้คนใกล้ตัวและรอบข้างด้วยครับ
ถึงเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ผมรู้จักและเดินทางไกลแล้ว
ผมขอส่งความปรารถนาดีให้ทุกคนที่ออกเดินทางแล้ว ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ได้พบกับสิ่งที่สวยงามและได้เจอกับคนที่ท่านรู้จักและมีความสุข และถ้าโชคดีและโชคเข้าข้าง เราจะได้กลับมาพบหรือรู้จักกันอีกครั้ง เหมือนที่เราได้เจอในเวลาที่ผ่านมานี้ครับ
ด้วยความระลึกถึง แกน, หมอเม่น และเบน และเพื่อนพี่น้องที่ล่วงลับไปแล้ว
