ผ่านชีวิตที่ฝังอยู่ในอุตสาหกรรมซอฟท์แวร์มานาน 10 ปี เทียบไปแล้วก็เกือบ 1 ใน 3 ของชีวิต เพราะตั้งแต่ผมจบมา ก็ได้มาทำงานที่นี่เลย นั่นก็คือ Reuters Software ซึ่งผมพยายามที่จะสมัครตั้งแต่ที่บริษัทเขามา campus ที่ม.ขอนแก่น และสุดท้ายก็ไม่ได้ จนตกงานและพยายามนั่งรถทัวร์ไปกลับโคราช-กรุงเทพฯ นับครั้งไม่ถ้วนเพื่อมาที่ Reuters สุดท้ายผมก็ได้เข้าทำงานหลังจากเพื่อน Com 14 ที่ได้งานตั้งแต่ยังไม่จบทำไปแล้วร่วม 3 เดือน
จริงๆ ที่บอกว่า 10 ปี ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะตัวเลขอย่างเป็นทางการที่ผมทำก็คือ 9 ปี 11 เดือน ตัวเลขนี้ใครทำรอยเตอร์ก็จะรู้ว่ามันน่าเสียดาย(มากกก จากเสียงพี่กิ๊กและพี่ลูกน้ำ Time-Series Project Manager) ที่จะไม่ได้เงินจากกองทุนสำรองเลี้ยงชีพจากบริษัท 100% ซึ่งผมก็ได้ 90% ตามสัดส่วนการอยู่ไม่มีการปัดขึ้นแต่อย่างใด รวมทั้งป้ายเก๋ๆ ที่บอกว่าทำงานมา 10 ปีแล้วนะ
…อันที่จริงช่วงที่ทำงาน 5 ปีก็มีการแจกเงินโบนัสพิเศษและป้ายแสดงว่าทำงานมา 5 ปี รุ่นพวกผมอยู่ดีดีก็งดไปดื้อๆ ไม่ได้รับ พอพ้นปีนั้นก็กลับมามีอีกรอบ โง้ง งง 555
จุดหักเหเกิดเมื่อช่วงต้นปี 2556 เพราะเป็นช่วงที่ทำ thumbsup มาได้ระยะนึงแล้วพบว่าตัวเองชอบการเขียน content รวมทั้งการดูแล social media ต่างๆ ของเว็บ เลยทำให้เริ่มมองหาตำแหน่งงานที่เกี่ยวกับด้านนี้ จนมีโอกาสได้คุยกับแก่ @nuttaputch ในงาน Digital Matter ก็เลยได้ความว่าพอจะมีตำแหน่งที่ผมน่าจะทำได้อยู่ หลังจากเวลานั้นไม่นานก็ได้มานั่งคุยกัน และสุดท้ายผมก็ได้ตำแหน่งงานใหม่ซึ่งทำงานร่วมกับแก่เกี่ยวกับ Content ที่ Edge Asia
ก่อนที่จะตกลงปลงใจรับงานนี้ผมคิดแล้วคิดอีกเรื่องงานที่รอยเตอร์ ด้วยความที่ตอนนั้นก็เสียดายว่าเงินที่เราน่าจะได้จากการทำงานให้บริษัท 10 ปี เราน่าจะได้แบบเต็มๆ รวมทั้งนึกถึงสภาพทีม QA ที่ผมสนุกที่จะทำงานและคุย แต่สุดท้ายแล้วเพื่ออนาคตของตัวเอง ผมคิดว่ามันถึงจุดที่ผมต้องหาอะไรใหม่ๆ ที่ท้าทายทำเสียที เลยตัดใจ(แบบเสียดาย)ที่จะหันหลังให้วงการอุตสาหกรรมซอฟท์แวร์และบริษัทที่ผมเคยอยากร่วมงานมากๆ จนต้องจากไป
ผมคงไม่สามารถลืมรอยเตอร์ได้ลงอย่างแน่นอน เพราะมีเหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นที่นี่ ผมจบปริญญาตรีและโทระหว่างการทำงานที่นี่, ผมได้เพื่อน-พี่-น้อง-manager-group leader ที่ผมทำงานด้วยอย่างมีความสุขที่สุด, และที่ลืมไม่ได้ทั้งชีวิตคือ ผมได้เพื่อนร่วมบริษัทยอมนั่งรถไปบริจาคเลือดให้หม่าม๊าที่ รพ.รามาธิบดี ตอนที่ม๊าจะผ่าตัดแล้วเลือดหมดคลังเลือด แม้กระทั่งทีมที่ช่วยงานหม่าม๊าและนั่งรถกันไปร่วมงานถึงโคราช นึกถึงทีไรน้ำตาก็คลอทุกครั้ง…
โลกใบใหม่ด้าน agency สำหรับผมใน 8 ชั่วโมงแรกในการทำงานของผม มันเป็นอะไรที่ใหม่จริงๆ และต่างจากโลกซอฟท์แวร์แบบ “คนละเรื่อง/คนละโลก” แต่ใจผมก็ยังบอกว่ามันน่าท้าทายนะ และน่าสนุกเมื่อได้ทำ (เพราะได้คิดกันตลอดเวลาจริงๆ)
สำหรับผมแล้ว การค้นหาตัวเองยังคงเป็นพันธะกิจที่ผมยังต้องทำต่อไปเพื่อหาสิ่งที่ผมรัก และผมเชื่อว่าสิ่งที่ผมเลือกไปแล้วและทำอยู่ตอนนี้คือสิ่งที่ผมรัก และอยากลองรักดูสักครั้งเผื่อผมจะตกหลุมรักมันกว่าเดิม
กับโลกใบใหม่ งานใหม่ และการท้าทายใหม่ๆ ของผมครั้งนี้…
