ก่อนอื่นต้องรีบบอกว่า บล็อกนี้ไม่ได้ต้องการเป็นศัตรูกับบริการเดลิเวอรี่แต่อย่างใด แค่มีความรู้สึกว่าอยากให้ลองหันมาดูร้านข้าวใกล้ๆ บ้าน ที่ไม่ใช่ร้านสะดวกซื้อ เพราะเขาก็ยังอยากได้ลูกค้าที่เป็นลูกค้าจริงๆ ไม่ใช่พี่ไรเดอร์ทั้งหลายแต่เพียงอย่างเดียว
ผมเป็นมนุษย์ขี้เกียจมากคนนึง ที่สามารถอยู่ในห้องโดยไม่ได้ไปไหน 2-3 วัน กับห้องที่ถล่มไปด้วยของเกี่ยวกับ BNK48 CGM48 หนังสือที่ถูกนิยามกันในยุคนี้ว่า “กองดอง” อีกหลายร้อยเล่มที่ผมยังไม่ได้อ่าน และโต๊ะคอมอีก 2 ตัว
ด้วยความขี้เกียจมันก็มีบริการส่งมอบให้คนขี้เกียจมาเสนอ โดยเฉพาะบริการสั่งข้าว มันโคตรตอบโจทย์กับมนุษย์ขี้เกียจอย่างผมมาก เพราะอยากกินอะไรก็ได้กิน เพียงแค่มีเงินหรือใช้เงินในอนาคต ให้คนไปซื้อให้ แล้วเราก็รอโทรศัพท์และลงไปรับ เท่านี้ก็ได้กินของที่เราปรารถนาแล้ว
เพราะความสะดวกนี่แหละ ช่วงปีที่แล้วผมสั่งจนเคยตัว บิลบัตรเครดิตมีแต่สั่งอาหารทั้งเดือน บรรลัยมาก
ผมเองเคยทำงานในบริษัทเกี่ยวกับเดลิเวอรี่มานิดนึง ผมก็พอจะรู้โมเดลในการที่จะทำให้ธุรกิจเขาสามารถอยู่ได้ นั่นคือ การไปคิดค่าธรรมเนียมที่แตกต่างกันไปตามร้านต่างๆ และตามที่ตกลง
ในสภาวะนี้มันเป็นสิ่งที่ร้านอาหารต่างๆ จำต้องเลือก เพราะอย่างน้อยก็ยังมีโอกาสที่ของจะขายออกไปได้ แม้ส่วนต่างหรือ Margin มันจะหายไปหลายสิบเปอร์เซ็นต์ก็ตาม แต่บางร้านก็ต้องบอกตามตรงว่ารายได้สุทธิที่จะได้หลังจากที่ถูกหักนั่นนี่ไป ไม่คุ้มเลยกันเลย
ผมเลยมีความคิดส่วนตัวว่า เรามีทางเลือกที่จะ ไม่ซื้อวัตถุดิบมาทำเองในเมนูที่เราทำได้ ก็เดินไปร้านแถวๆ บ้านซื้อกลับมากิน
เลยเป็นที่มาที่ทำให้ผมรู้สึกว่า การเดินไปอุดหนุนร้านแถวบ้านมันดูมีประโยชน์กับทั้งเราและทั้งร้านอาหารด้วย
ตัวเรา สิ่งที่ได้คือ ได้หลุดออกจากห้องบ้าง ได้ขยับตัว ได้เจอมนุษย์ ได้พูดคุยถึงแม้ว่าจะเป็นประโยคที่บอกเมนูที่เราต้องการจะสั่ง หรือคำขอบคุณก็ตาม
ร้านค้า ได้เงินจากเราส่งตรงถึงมือ 100% ไม่ถูกหักจากบริการต่างๆ นั่นคือสิ่งที่เขาควรจะได้และจำเป็นในช่วงเวลานี้ เพื่อให้ร้านค้าอยู่ต่อได้
ล่าสุดผมเพิ่งขับรถไปร้านเพื่อนที่รามคำแหง ซึ่งจริงๆ แล้วผมมีทางเลือกที่จะสั่งบริการ แต่พอผมมาชั่งน้ำหนักค่าบริการและร้านของเพื่อนแล้ว ผมยอมขับรถไปหาดีกว่า ซึ่งพอได้ไปคุยมันก็ได้มากกว่าการได้ไปช่วยซื้อของ นั่นคือการที่เราได้หลุดออกมาจากการทำงาน ได้ออกจากหน้าจอคอมที่เราทนอยู่นานๆ ไม่ได้พัก ไม่รู้เวลาใดๆ ซึ่งผมคิดว่านี่เป็นวาระพิเศษที่ผมขับรถไป
อีกร้านก็เป็นร้านที่ผมพอจะรู้ทำเลและรู้ว่าพอจะมีที่จอดรถ ผมก็ขับรถออกไป ไม่ไกลมาก
ส่วนร้านรอบๆ คอนโดที่ผมอยู่ ผมกินประจำครับ หมุนเวียนเปลี่ยนไปมา ซึ่งอาจจะเป็นข้อดีของผมที่ผมไม่ค่อยเบื่อ กินอะไรซ้ำๆ ได้แบบไม่มีปัญหาใดๆ
มีสิ่งนึงที่ผมจับความรู้สึกได้ในสิ่งที่ผมเจอคือ เวลาเราไปซื้อด้วยตัวเอง ร้านจะรู้สึกขอบคุณเรามากกว่าปกติ ซึ่งการที่สั่งผ่านบริการต่างๆ เราไม่รู้สึกแบบนี้แน่ๆ
นั่นคือสิ่งที่ผมที่อยากจะลองชวนดูว่า มาอุดหนุนร้านข้าว ร้านขนม แถวบ้านกันดูสักหน่อยไหมครับ ช่วยร้านให้อยู่ได้ แล้วเราก็ได้ของกินในราคาที่เหมาะสมด้วย
นะ ลองนะ
Comments