อาจจะสงสัยว่าทำไมผมตั้งชื่อบล็อกนี้แปลกๆ ไม่ปกติเหมือนที่ผ่านมาที่ออกจะเป็นแนวอาขยาน รอบนี้ผมได้แรงบันดาลใจจากการที่ผมไปอยู่ในโซเชียล 2 ที่ ได้แก่ Twitter และ Discord แล้วเจออะไรที่น่าสนใจเลยลองเอามาเขียนความคิดของตัวเองดู (แอบอยากตบท้ายด้วยประโยค clickbait ตรงนี้มาก แต่ไม่เอาดีกว่า)
ช่วงนี้ผมจะอยู่บน Twitter และ Discord ค่อนข้างบ่อย ด้วยวัตถุประสงค์ที่ต่างกัน Twitter ผมก็จะเอาไว้ตามข่าวตามปกติของผม ส่วน Discord คือโลกใบใหม่ที่ผมรู้จัก เพราะว่าผมเองเพิ่งจะได้เล่นไม่นานนี้ แล้วก็เหมือนได้เจอสังคมอีกสังคมนึงที่มันคุยกันได้ทุกเรื่องจริงๆ แม้ผมจะถูกจัดอยู่ให้อยู่ในโซน ‘อาวุโส’ จนตอนนี้ก็เริ่มชินๆ ละ
แต่ทั้งสองที่ ผมเจอสิ่งที่คล้ายๆ กัน เป็นรูปแบบของคำพูดของคนในยุคนี้ เริ่มต้นด้วยคำว่า ทุกคน แล้วตามด้วยคำพูดที่อยากจะบอกให้คนมาทำอะไรสักอย่างเพื่อเรา เช่น ทุกคน ช่วยดีใจกับเราหน่อย, ทุกคน วันนี้วันเกิดผมครับ
ซึ่งจริงๆ แล้วผมก็เคยเห็นอะไรแบบนี้นะ แต่หลังๆ มาเห็นแบบนี้บ่อยและถี่ขึ้น จนทำให้รู้สึกว่า เอ่ นี่มันประโยคเรียกร้องความสนใจ อยากให้คนเห็นใจหรือเปล่านะ แล้วมันก็มักได้ผลด้วยสิ เพราะก็จะมีคนเข้ามา Reply หรือตอบสิ่งที่เขาร้องขอด้วยประโยคนั้นๆ ด้วยประมาณที่ค่อนข้างเยอะเลยแหละ
บอกตามตรงว่าผมก็เชิงจะรำคาญ บวกตั้งข้อสงสัยว่า ทำไมคนพวกนี้เขาถึงต้องพิมพ์อะไรที่เป็นการเรียกร้องความสนใจแบบนี้ด้วย(วะ) ถ้าพิมพ์ธรรมดาคนก็คงไม่สนใจละมั้ง เลยต้องทำแบบนี้
แต่อีกทางนึง ด้วยอายุตัวเองที่แก่ขึ้นและพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องแบบนี้ก็มองได้ว่า เขาคงจะอยากให้คนมาดีใจหรือมาช่วยเขาจริงๆ เพราะเขาอาจจะไม่มีใครแล้วในโลกความเป็นจริงของเขา แต่สำหรับโลกออนไลน์ คนที่ไม่เคยรู้จักกัน สามารถมาพิมพ์บอกให้คนนั้นสามารถมีกำลังใจ มีแรงใจ มีพลังให้ลุกขึ้นสู้ได้ แม้จะเป็นข้อความเล็กๆ อย่าง สุขสันต์วันเกิดนะครับ ขอให้มีความสุขมากๆ
ถ้ามองถึงคนที่จะพิมพ์โต้ตอบกลับไป ผมว่าโดยส่วนใหญ่แล้ว ถ้ามันไม่สร้างความเสียหาย หรือไม่เสียเวลามากนัก โดยส่วนใหญ่แล้วก็คงไม่ได้คิดอะไรมาก ก็พิมพ์กลับไป ทั้งที่ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตา หรือแม้กระทั่งนี่คือการเห็นข้อความจากคนๆ นั้นครั้งแรกก็ตาม
แต่สำหรับผมเอง ถ้าเราไม่เคยคุย ไม่รู้จักใดๆ ผมคงไม่กล้าที่จะพิมพ์อะไรตอบกลับไปแน่ๆ เว้นแต่ว่ามันถึงจุดที่เราจะสามารถช่วยเหลือหรือทำบางสิ่งบางอย่างใดให้เขา ซึ่งแน่นอนว่า มันไม่จำเป็นต้องทำความรู้จักก่อนแต่อย่างใด ผมยินดีที่จะยื่นมือไปครับ
โลกออนไลน์มันเป็นเส้นแบ่งบางมากจริงๆ ระหว่าง การที่เราเลือกหรือจะเลิกสนใจ ทั้งนี้ก็อยู่ที่การตัดสินใจของตัวเราเองอยู่ดี
เพราะไม่ใช่ทุกเรื่องที่เราต้องเข้าไปเกี่ยวข้อง และทุกเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องมีเราเสมอเนอะ 🙂