วันนี้เป็นอีก 1 วันที่น่าจะต้องบันทึกเอาไว้เป็นการส่วนตัว เพราะบทความที่เขียนลงไปบน thumbsup กลายเป็นเรื่องราวที่ใครหลายคนพูดถึงถึงเจตนาว่าต้องการอะไรกันแน่กับการเขียนสไตล์นี้ ซึ่งจะว่าไปแล้วก็คาดเอาไว้เล็กๆ แล้วว่าจะต้องมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้น แต่ก็ไม่นึกว่าจะใหญ่ขนาดนี้ (ถถถ) …ข่าวนี้เลย เพิ่ม Like บน Facebook Page …คือการสร้างแค่ตัวเลข มิใช่การสร้างธุรกิจของคุณ
รสชาติความเป็นคน นานแล้วที่ไม่ได้ฟังเพลงนี้ จำได้อย่างแม่นยำว่าเป็นของป้ามาช่าที่ร้องต้นฉบับเอาไว้ได้อย่างดี เพลงนี้โผล่ขึ้นมาเพราะโพสต์บน Facebook ของน้องโอ๋ Nuakiko ที่พิมพ์เนื้อเพลงนี้ลงไป จนผมต้องหามาฟังจาก YouTube อีกครั้ง เรื่องของเรื่องคือฟังเพลงนี้ไปหลายๆ รอบแล้วมันก็สะกิดความคิดของตัวเองนิดหน่อย (ถึงตอนนี้ก็ฟังเป็นรอบที่ 10 กว่าๆ และยังคงฟังขณะที่พิมพ์อยู่ตอนนี้) ไม่มีอะไรมากครับ เรามีทั้งดี ทั้งแย่ในแต่ละช่วงชีวิตของเรา มันจะให้ดีไปตลอดเวลาก็คงไม่ได้ เรามีจุดสูงสุด ก็ต้องมีจุดต่ำสุด สลับกันไป ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ เพียงแค่เราจะใช้ชีวิตอย่างไรให้คุ้มค่ามากที่สุด เพื่อที่เราจะได้รู้ซึ้งถึง รสชาติความเป็นคน
นานมาแล้วครับที่ผมเคยเขียนเรื่องเกี่ยวกับการทำ Software Testing ใน QA Knowledge เนื่องจากช่วงชีวิตของผมในตอนนั้นยังคงเวียนว่ายอยู่ในนั้นอยู่ (แต่ปัจจุบันไม่ได้ทำแล้วนะครับ แค่ก็ยังเอาความรู้บางส่วนมาใช้ทำงานใหม่อยู่บ้าง) เมื่อคืนมีน้องฝึกงานที่เคยอยู่ทีมใหญ่ด้วยกัน Tag รูปนึงมาหาผมกลางดึก เป็นรูปชีทเรียน ป.ตรี ที่ม.ขอนแก่น วิชา Software Testing ที่ตอนแรกผมก็งง ๆ ว่าจะ tag ทำแมวทำไมฟร่ะ พอมาได้อ่านก็เฮ้ยยย ชื่อกรูนี่หว่า 555
วันนี้ผมว่างในรอบหลายๆ สัปดาห์ เลยพอจะมีเวลาส่วนตัวเหมือนมนุษย์เงินเดือนกับเขาบ้าง เลยเลือกที่จะไปเดินที่สวนจตุจักรด้วยการเดินไปจากคอนโดที่อยู่แถวๆ สะพานควายซึ่งผมเดินไปเป็นปกติอยู่แล้ว (ระยะทางประมาณกิโลครึ่งได้) ปกติการไปเดินตลาดนัดจตุจักรของผมนั้นก็จะเน้นจับฉ่ายไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมาย อยากซื้ออะไรก็ซื้อ ไม่เหมือนหลายๆ คนที่ชอบไปเดินกันว่าอยากจะได้นั่นนี่ ซึ่งวันนี้อยู่ดีดีก็ได้เสื้อยืดมาใส่เล่น 3 ตัว – -” แต่ประเด็นนั้นไม่ได้อยู่ที่การซื้อของหรอกครับ มันอยู่ที่ผมเหลือบไปเห็นร้านขาย DVD เถื่อน ซึ่งจริงๆ ก็หาได้ที่วไป แต่สิ่งที่ผมหยุดดูคือเขากำลังเปิดคอนเสิร์ต Bodyslam นั่งเล่นอยู่ เป็นช่วงลุงป๊อดกำลังร้องกับลุงตูน ผมก็เลยนึกในใจ ออกแล้วเหรอนี่ อีกใจก็ เอ้า! กรูลืมไปดูที่โรงหนังจนมันออกเป็นแผ่นแล้ว…
ตอนที่เขียนนี้เหลืออีกไม่กี่วันจะถึงวันเลือกตั้งผู้ว่ากทม.2556 ซึ่งครั้งนี้ผู้สมัครก็เป็นหน้าใหม่ๆ ด้วย backup หน้าเดิมๆ แต่สำหรับครั้งนี้สิ่งที่มีอิทธิผลอย่างมากในการหาเสียงก็คือมีผู้สมัครจากสังกัดอิสระหลายท่านและน่าสนใจอย่างมาก (ซึ่งก็มีทั้งอิสระแบบนามธรรมและรูปธรรม ตามการเมืองไทยสไตล์) และคนที่ผมให้ความสนใจที่สุดในการเลือกตั้งครั้งนี้ก็คือการลงเลือกตั้งของคุณสุหฤท สยามวาลา เจ้าของเครื่องเขียนตราช้าง ที่หันจากการ spin แผ่นบน turntable มาลงสนามเลือกตั้งครั้งแรก ล้อฟรี สำหรับคนอื่นๆ ผมไม่ขอพูดถึงนะครับ เพราะเบื่อมาก และขอให้ปิดหน้าเว็บนี้ไปได้เลย เตือนแล้วนะ เพราะผมจะแซะแหลก 555555555… การเลือกตั้งผู้ว่าครั้งนี้นับเป็นครั้งแรกของผม เพราะผมเพิ่งจะย้ายทะเบียนบ้านมาอยู่ในกทม.เนื่องจากต้องเอาชื่อเข้าคอนโดอย่างเป็นทางการ แต่ถ้านับการเลือกตั้งอื่นๆ ด้วย ผมก็เลือกตอนเลือกตั้งใหญ่มาแล้ว 1 ครั้ง ซึ่งผมเลือกเบอร์ 5 คุณชูวิทย์ แบบไม่ต้องหาเหตุผลใดๆ และดีใจที่ทำงานได้สมกับคะแนนเสียงที่มีคนเลือกให้เข้าไป ซึ่งก็ดีกว่าคนเกือบทั้งสภาเลย oops…
ต้นปีที่แล้วเคยเขียนเรื่องคุณตัน อิชิตัน กับแคมเปญที่มีคนบอกว่าไปลอกมาจากโออิชิ (คือไปลอกความคิดของเขาเอง) พร้อมทั้งทำทุกๆ อย่างในกิจการที่เหมือนกับที่เขาเคยทำให้โออิชินั่นแหละ สิ่งที่อยากจะเขียนเป็นสิ่งที่ผมนึกแล้วแว๊บขึ้นมาทันทีที่ได้รู้ข่าวลือเมื่อช่วงปลายปี 2555 เพราะนี่มันเหมือนที่คุณตันทำมาเลยนี่หว่า ข่าวนั้นสร้างความฮือฮาให้กับวงการข่าวในเมืองไทยนั่นคือ การย้ายของผู้ประกาศข่าวที่อยู่กับช่อง 7 มานานมากไปสู่ช่องที่มีมาเฟียคุม นั่นคือคุณพิศณุ นิลกลัด มีนามปากกาว่า เตยหอม ผู้ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านกีฬาแทบจะทุกอย่าง โดยเฉพาะกอล์ฟ ซึ่งรายการที่ทำให้เป็นที่จดจำได้ดีคือ กอล์ฟทิป (กับซีร๊อส) ฉายหลังละครช่อง 7 ตอน 4 ทุ่ม จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่สิ่งที่แปลกอะไร เพราะทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลง คนเราก็ต้องดิ้นรนเพื่อหาสิ่งที่ตนคิดว่าดีกว่าอยู่เสมอ ก็เหมือนกับผู้ประกาศข่าวจากช่อง 7 ที่ย้ายไปหาครอบครัวมาเฟียก่อนหน้านี้ก็หลายคน ไม่ว่าจะเป็น ไก่ ภาษิต, เอิ้น ปานระพี, ลุงคำรณ หว่านหวังศรี, เชิงชาย หว่างอุ่น ล่าสุดและที่ฮือฮาที่สุดก็คือคนล่าสุดที่มาซบอกครอบครัวมาเฟียนี่แหละ… (ไม่ต้องรวมคุณป้าแดง เจ้าแม่หมอชิตที่ย้ายมาหาครอบครัวมาเฟียแล้วเช่นกัน) ผมไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของการย้ายหรอกนะครับ เพราะผมไม่ใช่คนที่จะจุ้นไปซะทุกเรื่อง แต่สิ่งที่ผมจะหยิบมาเป็นประเด็นเขียนก็คือ เส้นทางการสร้างรายการในช่องใหม่พระราม 4 นั่นมันแทบจะเหมือนกันเลยกับสิ่งที่คุณตันทำกับอิชิตัน
5 ทุ่มของวันที่ 1 มกราคม 2556 ป้ารหัสส่งข้อความมาสวัสดีปีใหม่ ด้วยการทักมาผ่าน LINE ตามสมัยนิยมในช่วงนี้ การพูดคุยระหว่างผมกับป้ารหัสไม่ได้เกิดขึ้นมาพักนึงแล้ว ซึ่งโดยปกติก็จะเป็นข้อความถามไถ่สารทุกข์สุกดิบทั่วๆ ไป แต่ก็จะมีอยู่หัวข้อนึงที่จะเป็นหัวข้อหลักที่จะคุยกันบ่อยๆ นั่นก็คือการใช้ชีวิต ซึ่งก็เป็นผมเองนั่นแหละที่บ่นซะเยอะ 555 แต่ทุกครั้งที่บ่นออกไปก็มักจะได้ข้อความกำลังใจรวมทั้งได้สติกลับมาทุกครั้ง (ถึงได้บ่นบ่อยๆ ไงป้าป่าน 555) มี 2 ประโยคที่แกพิมพ์มาในวันนี้ หนึ่งในนั้นเป็นชื่อเพลงชื่อนึงของวง bodyslam ที่ส่วนตัวก็แหกปากร้องเพลงนี้ในรถเวลาขับรถทางไกลอยู่บ่อยๆ แต่พอวันนี้ได้อ่านก็เลยฉุกคิดแล้วมาร้องแล้วก็คิดตามไปอีกที มันก็จริงอย่างที่เนื้อเพลงเขาบอกทุกคำทุกบรรทัด เพราะสุดท้ายแล้ว ไม่มีใครในโลกหรือในจักรวาล ที่สามารถมาบังคับชีวิตของเราได้นอกจากตัวเราเองที่เลือก… httpvh://www.youtube.com/watch?v=Z8ebulIYOeM
ปีนี้ 2555 มีอะไรเยอะแยะมากมายเกิดขึ้นในชีวิต เข้าปีที่ 10 ที่อยู่ Reuters Software เป็นปีที่เขียนหนังสือ(+ร่วมเขียนกับพี่บอล @kafaak) มากถึง 3 เล่ม คือ The new iPad, ถ่ายรูปสวยด้วย iPhone, iPhone 5 – ขอบคุณอาจารย์ปริวรรต @Pariwat ที่ยังคงไว้วางใจให้ผมเขียนนะครับ ได้เข้าทีม thumbsup อย่างเป็นทางการ หลังจากที่เป็นคนติดตามอ่านมาตั้งแต่แรกเริ่มเปิดเว็บ ได้ทำอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ สนุก เพราะทุกคนช่วยเหลือกัน แต่ความสนุกในบางเวลามันเกินรับไหวไปบ้าง ค้นพบว่าตัวเองชอบอะไรจริงๆ อย่างเป็นทางการ นั่นคือการเขียน การแปล และ Social Media ค้นพบว่าเราไม่ชอบทำงานอยู่เบื้องหน้า แต่กลับชอบอยู่เบื้องหลังของงานนั่งแก้ปัญหานี่นั่นไปและดีใจอย่างเงียบๆ หากสำเร็จ และแน่นอนว่าผลที่ได้รับก็คือไม่ค่อยมีใครมองเห็น แต่ก็ไม่เจ็บใจเท่ากับการโดน “คนบางคน” พูดใส่ร้ายเสียๆ หายๆ … หลังจากได้ยินในวันนั้น ก็กลับมาถอนหายใจว่าสิ่งที่ทำมาสุดท้ายแล้ว พวกที่เลียเก่งๆ ก็ได้ผลงานไป และสิ่งที่ทำได้ก็คือ “ช่างหัวแม่ง” […]
ขอสารภาพว่าเพิ่งจะมีโอกาสได้ดูรัก 7 ปีดี 7 หนกับเขาบ้าง ซึ่งหน้าหนังก็เป็นหนังสไตล์รักๆ วุ่นๆ อย่างที่ CTH เอ้ย GTH เขาทำออกมาเป็นปกตินั่นแหละ และเมื่อดูจบไปก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักที่ตอนฉายในโรงจะทำรายได้และชื่อเสียงที่ “แป้ก” พอสมควร คือไม่ได้ดังอย่างที่หวังไว้ แม้จะใช้ดาราแม่เหล็กหลายๆ คนในค่าย โดยเฉพาะที่บินตรงมาจากเกาหลีที่เล่นได้เหล็ก(แข็งโป้ก)จริงๆ อย่างนิชคุณ หนังก็ยังพะงาบๆ เกือบไม่รอดเลยทีเดียว สำหรับเนื้อหาและการลงรายละเอียดของหนัง ผมไม่ขอพูดถึงแล้วกัน จะบอกก็ได้แค่ว่าหลังๆ มาหนังไทยชอบทำตัวเป็นสำเพ็ง คือเน้นทำแบบจับมัดขาย 3 เรื่อง 4 เรื่องราคาส่งรวมกันมาแล้วเอามาฉายครั้งเดียวแบบยัดเยียดอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งมันบ่อยจนเริ่มเคยตัวแล้ว ถ้าขืนยังเป็นอย่างนี้อีกหนังไทยคงแย่ครับ หรือเขาอยากจะบุกอุตสาหกรรมหนังสั้นอย่างเต็มตัว… จะบุกก็บุกไกลๆ เหอะ อย่ามาทำให้หนังโรงที่ควรค่าจะมีความยาวตลอดทั้งเรื่องชั่วโมงครึ่งหรือสองชั่วโมงเขาเสียเลย
วันก่อนได้ดูโฆษณาน้ำอัดลมอาเจ ที่มีแคมเปญชิงรางวัลที่จะได้ไปดวลลูกโทษกับ โจ ฮาร์ท ผู้รักษาประตูแมนซิตี้ไลอ้อน ชาย เมืองสิงห์ (…เดี๋ยวนะ) โดยในโฆษณาโจฮาร์ทรอป้องกันประตูอยู่ด้วยการมีหลายๆ มือที่คอยรับลูก ป้องกันลูกไม่ให้เข้าประตู ด้วยตำแหน่งในทีมฟุึตบอลของเขา เขาย่อมทำหน้าที่ที่ตัวเองทำอยู่ ซึ่งเป้าหมายก็คือป้องกันไม่ให้ลูกเข้าประตูให้ได้ดีที่สุด การทะลึ่งไปเป็นกองหน้ามันก็ใช่เรื่อง อีก Spot ที่เห็นคือการเริ่มประกาศรับสมัครคนมาเข้า reality รายการตลกทางเคเบิลทีวี ประโยคที่ผมจำได้แม่นเลยคือ คุณเด๋อ ดอกสะเดา มาพูดว่า แม่ของคุณเด๋อบอกเขาว่า จะทำอะไร ทำให้มันดีไปเลยสักอย่างหนึ่ง เท่านี้ก็พอแล้วกับชีวิต จริงนะว่าเราควรหาและควรรู้ตัวว่าเราเหมาะสมกับอะไร เราอยากทำอะไร แล้วถ้าทำได้และชอบก็ทำมันให้สุดไปเลยอย่างใดอย่างหนึ่ง เวลาที่ทำลงไปมันก็เหมือนเราไปเล่นสนุกกับมัน เหมือนกับที่คนชอบพูดว่า ถ้าเราเจอสิ่งที่เรารักเราจะทำโดยลืมไปว่าเรากำลังทำงาน