1 เมษายน สำหรับใครหลายคนรวมทั้งบริษัทไอทีหรือแบรนด์ทั้งหลายก็คงสนุกกับการคิดเรื่องการเล่นกับเทศกาล April Fools Day นี้ หลายๆ คนสนุกกับการคิดและล้อเล่นในเรื่องต่างๆ แต่สำหรับผมแล้ว วันนี้เป็นวันนี้ทำงานยากที่สุดในรอบปี เพราะเรื่องที่ผ่านสายตาของเรามันไม่สามารถบอกได้เลยว่ามันเป็นความจริง 100% หรือเปล่า
เมืองไทยเวลาเราจะไปบนอะไร ส่วนใหญ่แล้วเราจะให้วิธีการบอกปากเปล่า เมื่อได้แล้วก็จะมามอบหรือทำสิ่งที่บนไว้ให้ (ซึ่งผมก็เคยทำ) แต่ที่ญี่ปุ่นมีอยู่อย่างนึงที่ผมเพิ่งจะรู้ว่ามีสิ่งที่เอาไว้แก้บนเหมือนกันที่เป็นความเชื่อของชาวแดนอาทิตย์อุทัย(ไม่ธานี) เหมือนกัน
เล่นกีฬา จะชนะ จะได้แต้ม หรือแม้กระทั่งโดนไล่ออก ก็เพราะมีกฎระเบียบและกติกาที่ออกมาชัดเจน เพราะถ้าคุณไม่ยอมรับคุณคงจะไม่ลงสนามเพื่อมาแข่งขันกันแล้ว ทุกวันนี้เราเห็นทั้งคนที่เคารพกติกา ทั้งคนที่ไม่คิดจะเคารพเลย และคนที่พร้อมจะหาทางให้คนเลี่ยงกติกา
ช่วงที่ผมทำงานในบริษัทอยู่ก็ได้เจอเหตุการณ์หลายๆ อย่างครั้ง ตั้งแต่การเจอกับคนในทีมเองตอนที่ผมยังอยู่ทำงานด้านซอฟท์แวร์อยู่ และเจอคนภายนอกกับการทำงานดิจิทัลเอเยนซี่ ด้วยลักษณะงานที่มันอยู่คนละวงการแน่นอนว่าต้องแตกต่างกันอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ผมจะพูดถึงคือรูปแบบการทำงาน ซึ่งทั้งสองที่หรือแม้ว่าจะเป็นที่ไหน ก็น่าจะมีรูปแบบมีแค่ 2 แบบคือ ทำงานแบบลูกจ้างนายจ้าง และการทำงานแบบเพื่อนร่วมงาน
เรื่องประสบการณ์การใช้งาน (User Experience: UX) ถูกพูดถึงอยู่เรื่อยๆ ครับ โดยเฉพาะถ้าใครที่ทำหรือต้องใช้แอปบนมือถือนี่จะเข้าใจได้ง่ายกว่าเดิม เพราะการใช้แอป ถ้าใช้งานยาก, หาสิ่งที่ต้องการไม่ได้ทุกอย่างก็จบ คนเลิกใช้ กดลบก็ว่ากันไป จริงๆ แอปในช่วงหลังๆ ผมว่ามันดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เพราะผู้พัฒนาเขาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากกว่าแต่ก่อนเยอะ
ผมชอบดูหนังนะ แต่ผมไม่ใช่คนประเภทจะเข้าเดินเข้าออกโรงหนังแบบทุกสัปดาห์ (ก็รู้ว่าบัตรใบนึงก็ซัดไปเกือบๆ 200 บาทแล้ว) ผมก็เลือกเรื่องที่จะชมอยู่เหมือนกัน ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ค่อยดูอะไรตามใครหรือตามกระแสชาวบ้านเท่าไหร่ ไปดูทีไรก็ไปคนเดียวตลอดเวลา เรื่องของเรื่องคืออยากกินป๊อปคอร์นคนเดียว (ใช่ซะทีไหนกัน)
หลังจากที่บ่นไปเรื่องอาหารตามสั่ง ก็ค้นพบว่าเรามันก็ขี้บ่นจังวะ 555 (มนุษย์ลุง) วันนี้มีเรื่องบ่นอีกหล่ะ จริงๆ จะเขียนบ่นมานานแล้ว แต่เพิ่งมานึกออกตอนที่เจอเข้ากับตัวอีกรอบวันนี้ เลยถือโอกาสซะเลยที่จะเล่า เป็นเรื่องเกี่ยวกับการใช้คำพูดและภาษาครับ
นับตั้งแต่ผมเปลี่ยนงานไปทำเอเยนซี่ ผมเองแทบจะไม่ได้ไปงานที่เป็นแนว Blogger เลย เพราะงานหลักที่ทำอยู่ในที่ทำงานก็กองพะเนิน อีกทั้งของ thumbsup ที่ผมเป็นส่วนหนึ่งที่ดูแลอยู่ก็บานตะเกียง จากที่เคยมีคนชวนก็ไปไม่ได้ สุดท้ายเขาเลยก็ถอดชื่อผมออกจากเชิญไปหล่ะ 555
เร็วๆ นี้ผมเพิ่งจะได้อ่านข่าวเรื่องการมีปัญหาระหว่างลูกค้ากับเจ้าของร้านในการสั่งอาหาร ที่ตัวลูกค้าเองมีรายละเอียดในการสั่งเยอะมาก จนทำให้คนรับออเดอร์เขียนด่าว่าเรื่องมาก ทำให้ผมนึกถึงความคิดนึงที่คิดไว้ตั้งนานแล้วว่า ทำไมเมืองไทยมันยุ่งยากในการสั่งอาหารจัง เมื่อเทียบกับประเทศอื่นๆ (ที่ผมเคยไปมา)
ปีนี้เป็นปีแรกที่เปลี่ยนสถานที่จากเดิมที่ต้องเป่าเค้กที่รอยเตอร์มาเป็นที่ Edge Asia รู้สึกแปลกๆ ไป เพราะปกติแล้วคนที่ทำงานด้วยกันจะอายุไล่ๆ กัน แต่มาคราวนี้เจอแต่น้องๆ คืออายุน้อยกว่าน้องสาวของตัวเองเสียอีก ก็เลยเคอะเขินบ้างเล็กน้อยตามมารยาท