สารภาพว่าตอนผมได้ยินคำนี้จากพี่ที่เคารพท่านนึงเมื่อนานมาแล้ว ผมรู้สึกไม่โอเคเอามากๆ ทำไมต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ในสภาวะที่เรากำลังเซ็งหรือเสียดายที่ไม่ได้เข้าร่วมงานบางงานด้วยสาเหตุที่เราไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นัก แต่พอมาคิดอีกทีในช่วงเวลาที่ผ่านไปแล้วก็ถึงได้รู้ด้วยตัวเองว่า มันก็จริงทุกประการอย่างที่ประโยคหัวเรื่องบอกไว้เลย
อายุ 43 ก็มาเป็นสาวรำวง ไม่ใช่สิ… เผลอแว้บเดียวตัวเองก็อายุเลยหลักสี่ที่ใครหลายคนชอบพูดแซวว่าเป็นหลักแก่อีกเลเวลถัดจากเลขสาม ซึ่งถ้าคิดอีกมุมก็สยองอยู่เพราะอีกไม่กี่ปีก็เลขห้าเข้าให้แล้ว
วันเสาร์ที่ผ่านมาผมได้ลองใช้ ooca ครั้งแรกหลังจากที่อยากใช้มานาน พอได้ใช้แล้วมุมมองผมเปลี่ยนไปเยอะพอสมควรจากการแนะนำโดยนักจิตวิทยาคลินิกที่ผมคุยด้วย เย้ จบแล้วครับบล็อกนี้… เดี๋ยวๆ ยังครับยัง ยังไม่จบ
ผมจะ(โคตร)ชอบเวลาที่มีคนที่เรียน ป.โท หรือ ป.เอก มาบอกให้ช่วยทำข้อมูลหรือสัมภาษณ์เพื่อเอาไปใช้เป็นส่วนหนึ่งของข้อมูลเรียนของเขา ผมยินดีที่จะช่วยทำให้เสมอ ต่อให้จะมีค่าตอบแทนหรือไม่ก็ตาม ถ้าเขาจะให้ส่วนใหญ่ก็จะบอกว่าเก็บไว้เถอะครับ ผมยินดีช่วย (หล่อมะ 555) แต่มันคือความตั้งใจของผมจริงๆ ไม่อยากให้เขาต้องเสียเงินอะไรแบบนี้เพิ่ม อย่างน้อยก็ช่วยให้เขาประหยัดเอาไปซื้อของหรือทำพวกเอกสารเพื่อเตรียมสอบ Defend น่าจะดีกว่า
พอไม่ได้เขียนอะไรนานๆ เข้า ก็นั่งนึกอยู่นานว่าจะขึ้นต้นเรื่องว่ายังไงดี แต่จะว่าไปแล้วผมก็อยากเขียนถึงเรื่องนี้มานานแล้ว มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ “ความจริงที่จริงๆ” อ่านแล้วจะงงๆ หน่อย เพราะมันใช้คำว่า “จริง” เปลืองมาก แต่ก็สื่อความหมายได้ในสิ่งที่ผมอยากจะบอกออกมาดีที่สุด และก็ต้องบอกว่าคำนี้ผมไม่ได้คิดขึ้นมาหรอกครับ แต่เป็นชื่อเรื่องของคุณเต๋อ นวพล ที่พูดใน TEDx ปีนึง ที่ผมชอบมากๆ และยังจำความรู้สึกแรกที่ได้ฟังเรื่องนี้ได้ดี
ออกตัว สำหรับเรื่องนี้ เป็นความเห็นและความรำคาญส่วนตัวของผมแต่เพียงผู้เดียว อาจมีภาษาที่ไม่เสนาะเพราะหู อ่านแล้วชวน unfriend ต้องขออภัยไว้ ณ โอกาสนี้ ถ้าสนใจก็อ่านต่อ ถ้าไม่สนใจสามารถเลือกเรื่องอื่นๆ อ่าน หรือสามารถปิดหน้านี้ได้ทันทีแบบไม่มีเงื่อนไข ขอบคุณที่อ่านจนจบถึงตรงนี้ครับ
อาจจะสงสัยว่าทำไมผมตั้งชื่อบล็อกนี้แปลกๆ ไม่ปกติเหมือนที่ผ่านมาที่ออกจะเป็นแนวอาขยาน รอบนี้ผมได้แรงบันดาลใจจากการที่ผมไปอยู่ในโซเชียล 2 ที่ ได้แก่ Twitter และ Discord แล้วเจออะไรที่น่าสนใจเลยลองเอามาเขียนความคิดของตัวเองดู (แอบอยากตบท้ายด้วยประโยค clickbait ตรงนี้มาก แต่ไม่เอาดีกว่า)
พอพูดถึงคำว่า “ชัยชนะ” เราจะรู้สึกฮึกเหิม หัวใจเต้นระรัว พร้อมกับความยินดีปรีดาจากผู้คนมากหน้าหลายตา แต่ชัยชนะมันก็มาคู่กันกับคู่คำตรงกันข้าม นั่นคือ แพ้ พ่ายแพ้ ล้มเหลว ซึ่งความรู้สึกก็ตรงข้ามกันกับการได้ชัยชนะ
หลายคนอาจจะเคยได้ยินอักษร 4 ตัว YOLO ที่ฝรั่งชอบพูดเป็นคำคูลๆ ซึ่งจริงๆ แล้วมันเป็นคำแสลงมาจาก “You Only Live Once” หรือ ชีวิตเรามีแค่ครั้งเดียว อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ซึ่งผมอยากเติมเพิ่มไปว่า ‘อย่างมีสติ’ ด้วย
สัปดาห์ก่อนไปอ่านเจอเพจชื่อว่า Bright and Breezy ซึ่งเป็นของน้องเมย์ สาวจอมพลังและเป็นน้องที่รู้จักในวงกระเป๋า Freitag (ตั้งแต่ยังไม่เกร่อเมืองเท่ายุคนี้) แชร์วิธีการทำงานของน้องซึ่งเหมาะกับช่วง Work From Hell เอ้ย Work From Home มาก และทำตามได้ไม่ยาก เลยอยากมาเขียนถึงและแชร์ประสบการณ์หลังได้ลองทำ Pomodoro มาประมาณ 1 สัปดาห์กว่าๆ มาให้อ่านกันครับ