เปิดชื่อหัวข้อก่อนจะเริ่มลงมือเขียนด้วยความคิดถึงเพลงในเธียเตอร์ BNK48 ซะอย่างนั้น แต่สาระสำคัญของบล็อกนี้กลับกลายเป็นคำถามที่เข้ามาในหัวตัวเองอยู่เรื่อยๆ ในช่วงเวลานี้ นั่นคือ ถ้าเรามีโอกาสหรือได้รับการชวนจากคนรู้จักในที่ทำงานที่เราเคยลาออกมาแล้วเราจะกลับไปหรือเปล่า
ณ วันที่เริ่มพิมพ์บล็อกนี้ก็ผ่านมาวันที่ 9 ของเดือนที่ 2 ปี 2566 แล้ว ช่วงปีสองปีที่ผ่านมาเป็นปีที่ผมทุลักทุเลมากในทุกเรื่อง ทั้งชีวิต การงาน ซึ่งที่ผมได้ไปดูดวงมาเมื่อปีก่อนและปีที่แล้ว สิ่งที่ถูกทำนายออกมาก็เป็นไปตามนั้นเลย แบบไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ และในช่วงปีสองปีที่ผ่านมา ซึ่งเป็นช่วงที่ผมอายุเลข 4 นำหน้าก็มีเรื่องนึงที่ผมหยิบเอามาคิดนั่นคือเรื่องความตาย และวันที่ผมกำลังพิมพ์อยู่นี้ เรื่องนี้ก็ผุดมาอีกครั้ง
Face to Face (F2F) หรือการพบเจอกันแบบเห็นหน้ากันแบบตัวต่อตัว หลายคนคงจะคิดว่ามันก็คือเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ ใช่ครับ มันคือเรื่องปกติมาก โดยเฉพาะในช่วงก่อนที่จะมีโควิด พอโควิดมาถล่มโลก Face to Face กลายเป็นของหายากไปเลย และเริ่มจะกลับมาเจอหน้ากันแต่ก็ด้วยความถี่ที่ไม่เหมือนเดิม
เมื่อเข้าใกล้สิ้นปี การได้ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นมาตลอดทั้งปีน่าจะเป็นกิจกรรมหนึ่งที่ทุกคนได้ย้อนระลึกถึง บ้างก็กราฟพุ่งทะลุเพดานบ้าง บ้างก็ชงแบบเข้มไม่มีเหตุผล หรือบางคนก็เหมือนรถไฟเหาะตีลังกาไถขึ้นม้วนลงสลับกันไป
ตั้งชื่อเหมือนจะเป็นคนเก่งเคมีแต่เปล่าเลย ได้ D กับ D+ มาตอนเรียน ป.ตรีพร้อมกับพื้นฐานการท่องตารางธาตุหมู่ 8 ได้หมู่เดียวทั้งชีวิต
สัปดาห์ที่ผ่านมาผมนั่งฟังอะไรก็ไม่รู้ของผมไปเรื่อยๆ แบบ Random แล้วก็ได้ยินคำนึงผุดขึ้นมา นั่นคือชื่อบล็อกตอนนี้นั่นเอง ซึ่งผมฟังแล้วก็รู้สึกชะงักเหมือนฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง และก็มีความคิดว่าบล็อกต่อไปคงต้องใช้คำว่า “ปัจจุบันขณะ” มาตั้งชื่อนี่แหละ แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้มันดองทิ้งไว้แบบไม่มีอะไรคืบหน้า
และแล้วก็เข้าถึงอายุที่เราเคยได้ยินคนอื่นล้อว่า ‘หลักสี่’ อย่างเป็นทางการ ถือช่วงอายุที่หกคะเมนตีลังกาในการใช้ชีวิตมากที่สุดไม่ว่าจะเรื่องชีวิต งาน สุขภาพ และอื่นๆ
ออกตัว สำหรับเรื่องนี้ เป็นความเห็นและความรำคาญส่วนตัวของผมแต่เพียงผู้เดียว อาจมีภาษาที่ไม่เสนาะเพราะหู อ่านแล้วชวน unfriend ต้องขออภัยไว้ ณ โอกาสนี้ ถ้าสนใจก็อ่านต่อ ถ้าไม่สนใจสามารถเลือกเรื่องอื่นๆ อ่าน หรือสามารถปิดหน้านี้ได้ทันทีแบบไม่มีเงื่อนไข ขอบคุณที่อ่านจนจบถึงตรงนี้ครับ
อาจจะสงสัยว่าทำไมผมตั้งชื่อบล็อกนี้แปลกๆ ไม่ปกติเหมือนที่ผ่านมาที่ออกจะเป็นแนวอาขยาน รอบนี้ผมได้แรงบันดาลใจจากการที่ผมไปอยู่ในโซเชียล 2 ที่ ได้แก่ Twitter และ Discord แล้วเจออะไรที่น่าสนใจเลยลองเอามาเขียนความคิดของตัวเองดู (แอบอยากตบท้ายด้วยประโยค clickbait ตรงนี้มาก แต่ไม่เอาดีกว่า)
เรารับข่าวสารกันอย่างถล่มทลายในช่วงเวลานี้ โดยเฉพาะสถานการณ์ที่ถือว่า ‘ไม่ปกติ’ ที่เกิดขึ้นในเมืองไทย ไม่ว่าจะเรื่องการบริหารบ้านเมือง การจัดการวัคซีน การคอรรัปชัน ที่เราได้เห็นเป็นภาพและความจริงอีกด้านมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่มันถูกซุกอยู่ใต้พรมมานานแสนนาน