สัปดาห์ที่ผ่านมาผมนั่งฟังอะไรก็ไม่รู้ของผมไปเรื่อยๆ แบบ Random แล้วก็ได้ยินคำนึงผุดขึ้นมา นั่นคือชื่อบล็อกตอนนี้นั่นเอง ซึ่งผมฟังแล้วก็รู้สึกชะงักเหมือนฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง และก็มีความคิดว่าบล็อกต่อไปคงต้องใช้คำว่า “ปัจจุบันขณะ” มาตั้งชื่อนี่แหละ แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้มันดองทิ้งไว้แบบไม่มีอะไรคืบหน้า
และแล้วก็เข้าถึงอายุที่เราเคยได้ยินคนอื่นล้อว่า ‘หลักสี่’ อย่างเป็นทางการ ถือช่วงอายุที่หกคะเมนตีลังกาในการใช้ชีวิตมากที่สุดไม่ว่าจะเรื่องชีวิต งาน สุขภาพ และอื่นๆ
ออกตัว สำหรับเรื่องนี้ เป็นความเห็นและความรำคาญส่วนตัวของผมแต่เพียงผู้เดียว อาจมีภาษาที่ไม่เสนาะเพราะหู อ่านแล้วชวน unfriend ต้องขออภัยไว้ ณ โอกาสนี้ ถ้าสนใจก็อ่านต่อ ถ้าไม่สนใจสามารถเลือกเรื่องอื่นๆ อ่าน หรือสามารถปิดหน้านี้ได้ทันทีแบบไม่มีเงื่อนไข ขอบคุณที่อ่านจนจบถึงตรงนี้ครับ
อาจจะสงสัยว่าทำไมผมตั้งชื่อบล็อกนี้แปลกๆ ไม่ปกติเหมือนที่ผ่านมาที่ออกจะเป็นแนวอาขยาน รอบนี้ผมได้แรงบันดาลใจจากการที่ผมไปอยู่ในโซเชียล 2 ที่ ได้แก่ Twitter และ Discord แล้วเจออะไรที่น่าสนใจเลยลองเอามาเขียนความคิดของตัวเองดู (แอบอยากตบท้ายด้วยประโยค clickbait ตรงนี้มาก แต่ไม่เอาดีกว่า)
เรารับข่าวสารกันอย่างถล่มทลายในช่วงเวลานี้ โดยเฉพาะสถานการณ์ที่ถือว่า ‘ไม่ปกติ’ ที่เกิดขึ้นในเมืองไทย ไม่ว่าจะเรื่องการบริหารบ้านเมือง การจัดการวัคซีน การคอรรัปชัน ที่เราได้เห็นเป็นภาพและความจริงอีกด้านมากขึ้น จากเมื่อก่อนที่มันถูกซุกอยู่ใต้พรมมานานแสนนาน
หลายวันก่อนผมไปอ่านโพสต์เกี่ยวกับ BNK48 แล้วก็มีคนพูดถึงคุณรัฐ Tattoo Colour ผู้ที่เคยแต่งเพลงให้ BNK (BNK Festival เพลงซิง 5, มปร. เพลงประกอบซีรีส์ One Year 365 วัน บ้านฉันบ้านเธอ) และตอนนี้ก็เป็น Producer ให้กับ INDY CAMP ของ BNK48 และ CGM48 ด้วย แล้วก็มีคนนึงพูดถึงคำพูดที่เกิดขึ้นในงาน CAT EXPO แล้วบอกประมาณว่า รัฐ นอยๆ (Paranoid หรือ หวาดระแวง วิตก กลัว) กับการแต่งเพลงเพราะเริ่มมีกระแสวิจารณ์เพลงประมาณนึง (ซึ่งผมก็เคยได้ยินนะ แต่ผมอยากด่าการ Process เพลงตอนทำ Mastering มากกว่า เพราะฟังแล้วแย่สุดๆ ในซิงเกิลนั้น)
ย้อนกลับไปตอนที่ผมทำงานที่ Reuters Software Thailand (ตอนนี้เป็น Refinitiv แล้ว) นับนิ้วดูก็เกือบ 10 ปีที่ผมลาออกมา ซึ่งถ้านับปีที่เริ่มงานจริงๆ ก็กำลังจะครบ 20 ปี แล้ว ซึ่งครึ่งนึงของชีวิตการทำงานของผมปัจจุบันอยู่ที่นี่ มีอะไรหลายๆ อย่างเกิดขึ้นที่นี้จากจำนวนปีที่ผมทำงานที่นี่ แต่สิ่งที่ผมชอบแบบชอบโคตรๆ นอกจาก New Year Party ที่เละเทะกันทุกปี นั่นคือ Appreciate Day
บล็อกนี้ไม่ได้รับการสนับสนุนใดๆ เป็นความอยากในการลองกินของตัวเองล้วนๆ และอยากจะพิสูจน์ว่ามันช่วยในเรื่องค่าใช้จ่ายได้จริงไหม ซึ่งมีความขัดแย้งกับสิ่งที่ตัวเองเขียนเรื่องการชวนไปกินข้าวแถวบ้าน แต่ก็พบว่าตัวเองอยากบันทึกเรื่องนี้เป็นตัวอักษรบนพื้นที่ของเรา
“จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด” เป็นสำนวนหรือคำพูดตลอดกาลที่ได้ยินบ่อยๆ ไม่ว่าจะจากนักพูดหรือจากคนรอบตัว ซึ่งเราก็ไม่ปฏิเสธแน่ๆ ครับว่ามันไม่เป็นความจริง เพราะเราไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้มันจะเป็นอย่างไร
แทบทุกคืนผมต้องรอเวลาเที่ยงคืน เพื่อที่จะเข้าไปที่ฟีเจอร์นึงบน Facebook ที่สามารถเข้าไปดูว่า ในอดีตของวันเดียวกันนี้เราได้เขียนหรือได้โพสต์อะไรลงใน Facebook บ้าง นั่นคือ Memories หรือ On This Day